Χαμένα ρήματα κι επίθετα ανελέητα
άφησαν ένα έρημο, αποτύπωμα σφραγίδας
λόγια που γράφτηκαν και έδειχναν αταίριαστα
έφεραν σύννεφα, οσμή μιας καταιγίδας!
Δίχως επίρρημα, μα ούτε υστερόγραφο
έτσι να πούμε, ένα μήπως ή ένα ίσως
σαν γράμμα που λαβαίνεις ανυπόγραφο
και πάντα αναρωτιέσαι, αγάπη είναι ή μίσος!
Παράπονο βουβό και απορία, συνάμα
παιχνίδι του μυαλού, μοιάζει να είναι
χαρά στον παρατατικό, στο τώρα κλάμα!
του μέλλοντα η αδιαφορία όμως γίνε!
Λέξεις – πληγές φταρτής αναπνοής
στα πλήκτρα οι νότες στάζουν αίμα…
κλειστοί οι δρόμοι μιας αναμονής
ακόμα δεν κατάλαβα. Αλήθεια ή ψέμα!!
Στη δίνη ξεχασμένης μελωδίας
το πνεύμα παραπαίει εκεί βουβό
στη γεύση μιας χαμένης ευτυχίας
σώμα ταλαίπωρο έτσι πως σε θωρώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου