Εσύ που μας έμαθες
Ν΄ αγαπάμε τον άνθρωπο
Για ένα καλύτερο αύριο
Ποτέ μην πάψουμε τον αγώνα
Χλωρό το δάκρυ είδα να ραντίζει
Τα σταχτιά σου γένεια.
Και το μαύρο ράσο σου,
Σκεπή της ασκητικής μορφής σου,
Πόσες φορές δεν τρεμούλιασε
Στους τάφους των δυό παιδιών σου απάνω;
Όταν η σκέψη χάνεται στο μακρυνό ταξίδι
Και τα μάτια αγκαλιάζουν το κόσμο
Που τόσο αγάπησες.
Μόνο το χαμόγελο
Πηγή αστείρευτης δύναμης
Μένει στα χείλια σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου