ανατομία τ΄ ουρανού

Δε θα μιλήσω για Σιβυλλικούς χρησμούς
της Βασίλισσας του Σαβά
για την ιαματική τη δική σου θα μιλήσω
για των ματιών σου τη θάλασσα
και τ’ όνειρο που γεννιέται από σένα
και το οικειοποιείται η ποίηση.

Ποιος θα μου το’ λεγε, ότι οι θεές της Σοφίας
θα εξακόντιζαν τη σκέψη στο άπειρο
να στοχάζομαι ελεύθερα.
Ποιος θα μου το’ λεγε ότι το κύτταρο των βοτάνων
θα επιτύγχανε την αιμοκάθαρση των απελπισμένων.

Κι είναι ένα «δώρο Θεού»
να μπορώ να οδηγώ το άρμα
της ποίησης με το γέλιο της μάνας μου.!
Κι είναι μια δεύτερη αλήθεια
ότι ποτέ μου, «δεν εκόμισα γλαύκα εις Αθήνας»
να θαμπώσω το αθώο το βλέμμα.

Τον ταπεινό μου το στίχο
στα πλάγια της Οίτης μ’ αγάπη τον μπόλιασα
και στη γύμνια της Όθρυς
σαν Δευκαλίωνας τις πέτρες μου πέταξα
ν’ αλαφρώσω την κιβωτό της ψυχής.

Κι είναι αλήθεια ότι ο στίχος της ποίησης
είναι μια ανατομία τ’ Ουρανού
στα παρτέρια της γης
να μπορώ να υπάρχω μια εδώ
και μια πέρα απ’ το σύννεφο
έτσι σαν φτερό που ζυγίζει ένα τίποτα
να σου λέω την καλημέρα της Άνοιξης.

Κι αν εσύ είσαι η αγαπημένη
του Ολύμπιου Θεού
εμείς στη δικιά μας αράχνη
θα πλέξουμε τα ποιήματα της καρδιάς
την ώρα που γιορτάζουν
δυο όμορφα μάτια
τη γενέθλια ώρα τους!