Απωθημένα…

Ανασκαλεύοντας μνήμες
μέτραγα σιωπηλά τα μαργαριτάρια στο λαιμό.
Καυτός ο αέρας απ’ το παράθυρο φλόγιζε το πρόσωπο.
Μέτραγα, μέτραγα…
Η ανάσα άρχισε να βαραίνει.
Βούλιαζα αργά στην πολυθρόνα σαν τρύπια βάρκα.
Μέτραγα, μέτραγα… Διπλή σειρά.
Τα δάχτυλά μου μπλέχτηκαν. Ανασηκώθηκα.
Ταραγμένη κόβω το κολιέ.
Γλίστρησαν πολύτιμα, αστραφτερά στις χούφτες μου.
Τα κοιτώ με στοργή σαν απροστάτευτα βρέφη.
Σκέφτομαι για μια στιγμή, να τρέξω ή να σταθώ;
Δε θρηνώ για το κολιέ.