η επίσκεψη

Χτύπησε το κουδούνι της πόρτας.
Με καρδιά προβαρισμένη για τον ήχο,
βάδισα μέσα από πέπλα μνήμης
και άνοιξα την πόρτα σ’ έναν τέταρτο αιώνα
απουσίας, είκοσι-πέντε χρόνια ανακωχής
με πλάτη και μήκη.
Δακρυσμένοι πέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
Φιληθήκαμε, λες και φιλούσαμε εικόνα.
Σταθήκαμε μετά λίγο πίσω να δούμε πόσο νωχελικά
μεγάλωσαν τα χρόνια προς το τώρα.
Αυτό ήταν πράξη πρώτη. Πράξη δεύτερη θα μπορούσε να ’ταν
μια πρόβα τζενεράλε γδυσίματος, εάν το ρόλο που κάποτε παίζαμε
δεν τον σερβίραμε ως κρασί στα ποτήρια μας.