Ανείπωτο τραγούδι

Φύσα μ’ αγέρι μου και γίνομαι κλαράκι
να με θροείς με της αγάπης τα φιλιά
πάνω στα φύλλα μου να γέρνουν τα πουλιά
νά ‘χ’ η ψυχή μου ζεστασιά στη χειμωνιά.
Τραγούδησέ μου σα μικρό περιστεράκι
κι εγώ θα γίνω μες στη νύχτα σιγαλιά
ν’ ακούω μόνο τη θλιμμένη σου λαλιά
που ‘γινε δάκρυ, προσευχή και λησμονιά…
Φταίει ο χτύπος της καρδιάς μου π’ αλητεύει
μέσα στα στήθια σου κι απ’ την πνοή σου ζω,
είσαι το αίμα μου μα ‘γώ αιμορραγώ
μέσα στις φλέβες μου πληγή και γιατρικό.
Μέσα στο βλέμμα σου το φως μου δραπετεύει
κι ό,τι κοιτάς, αχ πώς ζηλεύω να το δω!
Είσαι η λέξη που νοστάλγησα να πω
γλυκό στα χείλη μου κρυμμένο μυστικό…