Για να μην πέφτουν πια

Παρηγοριά της ζωής μου, εσύ Ποίηση–
βλαστέ ευδαιμονίας στα χείλη μου
αιφνίδιε πόνε στη σκιά μου
γέννα γαλάζια τα μεσάνυχτα
όταν οι άλλοι πέφτουν στα σκοτάδια τους.
Στ. Γεράνης
Φίλε μου, το παρηγοριά με βρίσκει σύμφωνο,
δέχομαι το αιφνίδιε πόνε στη σκιά μου.
Ακόμα ακόμα, θα μπορούσα να δεχτώ
και το γαλάζια γέννα.
Τέλος, αν θέλεις,
δε θα ‘χα αντίρρηση για το βλαστέ ευδαιμονίας,
αν και με κάποια παραχώρηση.
Ίσαμ’ εδώ καλά. Όμως εκείνο το όταν
οι άλλοι πέφτουν στα σκοτάδια τους– τι το ‘θελες.
Βέβαια, όχι πως δεν πέφτουν, φίλε∙ αυτά
τα μάθαμε, τα ξέρουμε∙ ραγίσανε
τ’ αυτιά μας, τόσα χρόνια,
από πικρές διαπιστώσεις∙ όχι άλλες,
ποιητή μου, τώρα.
Γιατί οι καιροί
δεν περιμένουν άλλο, γιατί σφίγγονται
σαν ανυπόμονη θηλιά γύρω από το λαιμό,
κι είναι καιρός να διώξουμε την οίηση,
να την πετροβολήσουμε σαν ψωραλέο σκυλί,
καιρός να δούμε γιατί πέφτουν
τι κάναμε εσύ κι εγώ τότε και τότε,
κι ακόμα τι χρειάζεται να γίνει τώρα,
τώρα κι όχι αύριο,
για να ‘ρθει ένας καιρός που να μην πέφτουν πια.