Οι ειρηνιστές

Πάν’ απ’ τα σπλάχνα της Τζενίν πετούν τα όρνια
κράζουν να διώξουν τα αχόρταγα θηρία
που, μπουκωμένα με συκώτια και πλεμόνια,
σκάβουν ακόμα για... εστίες ανταρτών.

Κλαδί ελιάς οι ευρωμπροστάτοι λεν πως φέρνουν
- αυτό που πήγαν και στην πρώην Γιογκοσλαβία!-
και μοιάζουν κόρακες στα νύχια που κραδαίνουν
σαν κλωναράκια τρυφερά... οστά παιδιών.

Κι όσοι - χωστά ή φανερά - βάλανε πλάτη
για να σταυρώσουν οι ΕυρωΝάτοι τη Σερβία
πάλι στηρίζουνε τη σκάλα του τζελάτη,*
του εργοδότη της ειρήνης των καρφιών.

Βγάζει, ξανά εκ των υστέρων, κι ο ‘διοχτήτης
το περιστέρι του Πικάσο απ’ τη σάλα
μήπως του φέρει σαν κοψίδ’ απ’ τη Ραμάλα
τον καταλύτη του βραχνά των εκλογών.

Μπουλντόζες σπρώχνουν τους νεκρούς για να περάσει
τουτ’ η πομπή βραδυφλεγούς ανθρωποσύνης
- αλλ’ απ’ τις τρύπες των χεριών της Παλαιστίνης
ρέει αβίαστα, σαν αίμα, το "αργόν"...*

*Τζελάτης: (από το τούρκικο cellat) ο δήμιος. Λέξη αποθησαυρισμένη και στη νεοελληνική λογοτεχνία (Κόντογλου, Βάρναλης κ.α.)
Αργό(ν): Εκτός των άλλων, το ακατέργαστο πετρέλαιο.