Σὰν τὰ παλιὰ εἰκονίσματα ποὺ ἀνάμεσα
ἀπ’ τὰ φθαρμένα χρώματα καὶ τὸ λιωμένο ξύλο
ἀπ’ τὴν πικρὴν ἁρπάγη τοῦ καιροῦ
κρατᾶν ἀκόμα ἀπείραχτα τὰ μάτια
καὶ βουρκωμένα σὲ θωροῦν, σοφὰ
ἀπὸ πολλὴ ἐπίγνωση μὲς τὴ σιωπή τους
ἀπὸ πολλὴν ἀκινησία καὶ ἀπὸ μόνωση –
ἔτσι μεσ’ ἀπὸ τὸν καιρό μου ἔρχεσαι τώρα
καὶ τὰ μάτια σου πονεμένα μὲ θωροῦν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου