Μια δακτυλήθρα σιωπής
μέσα στις πράξεις της μέρας
Να συλλογάσαι,
Αριάδνη μου, το απόγευμα
Πως η μισή σου Ναξος θα πατώσει
Στο δικό μου βυθό
Μ΄όλη την άμμο της
Κι όλη τη μουσική μου
(…)
ωσάν φρεγάτα του Θεού
θα προσαράζει εκεί
όπου θα είναι μόνο
η λύπη και το φως
κι η μνήμη των Κυθήρων σου
με τις πορτοκαλιές της.
(Από την συλλογή: “Σαν τη Μαρία το πρωϊ”)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου