τα Εξάρχεια

Τα Εξάρχεια είναι ένα νησί
όπου ζούμε εγώ κι εσύ,
άνθρωποι αλλόκοτοι, μα μόνο
για όσους δεν ξέρουν απ’ τον πόνο

της μέρας, που άλλοτε πετάει,
κι άλλοτε πάλι περπατάει
με κόπο, πόνο, και κουτσαίνει
σαν παιδούλα χτυπημένη

που δεν ακούει γλυκά λογάκια,
και κοιμάται σε παγκάκια
και τα βράδια, κρύα βράδια,
έχει την καρδιά της άδεια

απ’ ό,τι όμορφο ζεσταίνει
την υπόλοιπη οικουμένη,
μα γι’ αυτό και η ομορφιά της
φαίνεται από τα καρφιά της

που τρυπούν βαθιά. Μα όσο
έχω αγάπη να σου δώσω,
έλα εδώ, στα αποκαΐδια,
όπου ζει η ζωή η ίδια.