Αλκίνοος Ιωαννίδης : 2003 : Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή

1. Ο προσκυνητής

 Τα βουνά περνάω
και τις θάλασσες περνώ
Κάποιον αγαπάω
Δυο ευχές κρατάω
και δυο τάματα κρατώ
Περπατώ και πάω

Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ' ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα 'μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα 'ναι αργά

Στα πουλιά μιλάω
και στα δέντρα τραγουδώ
Κάποιον αγαπάω
Κι όταν τραγουδάω
προσευχές παραμιλώ
περπατώ και πάω

Κάποιος είπε πως ο δρόμος
είναι η φλέβα της φωτιάς
ψυχή μου πάντα να κυλάς
Κάποιος είπε πως ταξίδι
είναι μόνο η προσευχή
καρδιά μου να 'σαι ζωντανή

Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ' ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα 'μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα'ναι αργά

=========================================================================== 

 

Απόγευμα στο δέντρο

Ο κόσμος ξεμακραίνει
ωραία στιγμή μου ξένη
Βαθαίνουν τα πηγάδια
ζωή μου που'σαι άδεια

Ο κόσμος ξεμακραίνει,είναι βράδυ
ωραία στιγμή μου ξένη,στάσου λίγο
Βαθαίνουν τα πηγάδια,το φεγγάρι
ζωή μου που'σαι άδεια,γέλα λίγο αν μ'αγαπάς

Ο κόσμος ξεμακραίνει,είναι βράδυ,μη μιλάς
ωραία στιγμή μου ξένη,στάσου λίγο αν μ'αγαπάς
Βαθαίνουν τα πηγάδια,το φεγγάρι οταν κοιτάς
ζωή μου που'σαι άδεια,γέλα λίγο αν μ'αγαπάς

Ανθίζουνε τ'αστέρια,όνειρό μου,
οταν περνάς
δωσ'μου τα δυο σου χέρια
και τον κόσμο αν μ'αγαπάς

========================================================================

  

Το άδειο παράθυρο

 

 Το ξένο πρόσωπο της νύχτας με κοιτά
κρύβω το βλέμμα στη φωτιά.
Πνίγω τα λόγια στο ποτήρι στο κενό
σ' ένα παράθυρο αδειανό.

Μισή καρδιά μισώ το άλλο σου μισό,
αυτό που χτίζει το γκρεμό.
Θα πέφτω μες του μισεμού σου το κενό
σ' ένα παράθυρο αδειανό.

Θα κρύβω πάντα ένα όχι στην καρδιά μου
κι ένα μεγάλο ναι σα βόμβα που ανασαίνει.
Σπάζουν νερά, χύνω στο δρόμο τα παιδιά μου,
στρατιά νεογέννητη στα κόκκινα βαμμένη.

Ίσως μια μέρα καταφέρω να με αλλάξω
προσωπική μου ιδιότυπη επανάσταση.
Θα μπω μια νύχτα να χαθώ και να με ψάξω
στο άδειο παράθυρο.

Το ξένο δάκτυλο του κόσμου με κρατά
κι όσα δεν είμαι μου ζητά.
Φτωχός κι ανάργυρος χωρίς αποσκευή,
χωρίς πατρίδα και φυλή.

Θα βγω να ανάψω τη σημαία τ' ουρανού,
την απειλή του φεγγαριού.
Σβήνω τα φώτα του πλανήτη για να μπω
σ' ένα παράθυρο αδειανό.

 

 

======================================================================= Ό,τι δεν είναι πια εδώ 

 

 Όλα είν' εδώ κι όλα περνάνε
σαν το νερό στα χέρια ενός παιδιού.
Μέσα βαθιά στα δάχτυλα γερνάνε μικρές
σταγόνες φως του πρώτου ουρανού.

Κάπου εδώ θα συνηθίσω
να 'χω το χρόνο κλειδωμένο στο κορμί.
Σαν πυρετό θα τον κρατήσω σφιχτά
στο μέτωπο, στα μάτια,στη φωνή.

Και κάθε βράδυ θα κοιτώ ξανά
πίσω απ' τις γρίλιες των ματιών σου τη φωτιά.
Θα περιμένω λίγο φως ξανά,
ξανά να ζήσει πάλι ό,τι δεν είναι πια εδώ...

Κάπου αλλού, κάπου εδώ γύρω
όλα συμβαίνουν κι όλα γίνονται ζωή.
Στου ποταμού το γύρισμα θα γείρω αργά
σαν άνοιξη που άργησε να 'ρθει.

Και κάθε βράδυ θα κοιτώ ξανά
πίσω απ' τις γρίλιες των ματιών σου τη φωτιά.
Θα περιμένω λίγο φως ξανά,
ξανά να ζήσει πάλι ό,τι δεν είναι πια εδώ...

 

============================================================== 

 

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ (Όταν σε θέλω)

 

 

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή
Πίσω απ'τα μάτια, πίσω απ' της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε, το ξέρω
νεροποντή που περιμένω μια ζωή
Γιατί δεν έρχεσαι

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να ουρλιάξει
όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο ν' ανεβεί και να τον κάψει
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό
απ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σα χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλου μου το βυθό
Γιατί δεν έρχεσαι

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να μας πνίξει
σ' ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς
Ο,τι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει
Να 'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει
στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Απ' της ψυχής μου το ιερό
ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

================================================== 

 

Δεν είναι φως

 

Ήρθες μια νύχτα να πεις
πως θα φύγεις
μα χρόνια είχες φύγει
χωρίς να το λες.
Οι νύχτες χλωμές
ξεθωριάζουν στον ήλιο
και δεν ξημερώνει ποτέ.

Ήρθες μια νύχτα να πεις
πως θα φύγεις
και μ'είχες ξεχάσει
απ' την πόρτα πριν βγεις.
Πώς γέρνει σαν ήλιος
και πώς μας αφήνει
πώς σβήνει η αγάπη νωρίς.

Δεν είναι φως
δεν είναι φως της μέρας
ο έρωτάς σου
είναι λουλούδι
που τη νύχτα με ξυπνά.
Είναι τραγούδι
που τη νύχτα φτερουγίζει
κι όλο γυρίζει
και για σένα μου μιλά.

Άλλη μια νύχτα χωρίς τ' όνομά σου
χωρίς τ' αγγιγμά σου
κι ο κόσμος μισός.
Θυμάμαι ένα φως
που ερχόταν μαζί σου
κι η μέρα ξημέρωνε αλλιώς.

Δεν είναι φως
δεν είναι φως της μέρας
ο έρωτάς σου
είναι λουλούδι
που τη νύχτα με ξυπνά.
Είναι τραγούδι
που τη νύχτα φτερουγίζει
κι όλο γυρίζει
και για σένα μου μιλά.

 

===============================================

 

  Έλα να ζήσουμε ξανά

Το σώμα γίνεται ουρανός
οι ανάσες περιστέρια
κι εγώ που πάντα
πάντα μένω μοναχός
στα δυο σου χέρια ψάχνω το φως.

Τα λόγια γίνονται σκουριά
κι η λέξη που θυμάμαι
είναι που χτες με κράτησες σφιχτά
κι είπες "φοβάμαι"
είναι η καρδιά ζεστή σαν πυρκαγιά
κι εμείς γυρνάμε στην παγωνιά

Ποτέ
ποτέ δε σ' είχα αληθινά
ποτέ δε γίναμε ένα.
Έλα να κλέψουμε το χρόνο που περνά
έλα να ζήσουμε ξανά
να σβήσουμε το ψέμα.

Αλλάζει ο κόσμος σκηνικό
και τ' όνειρο ξυπνάει
Αχ! να προλάβω στ' όνειρό σου
να χαθώ
κι όπου σε πάει να 'μαι κι εγώ.

Το σώμα γίνεται καπνός
το δάκρυ κυπαρίσσι.
Παρ' τη ζωή μου τώρα
τώρα που ειν' εδώ
προτού μ'αφήσει
δωσ' μου το βλέμμα σου το καθαρό
έλα πριν σβήσει
δωσ' μου το φως
 ===============================================


 


 Μοιράζονται το ίδιο χρώμα
η θάλασσα κι ο ουρανός.
Έτσι σε περιμένω ακόμα
κι έτσι περνάει ο καιρός.

Περνούν τα χρόνια κι όλο βλέπω
κάποιο σημάδι εδώ κι εκεί.
Αναστενάζω και αντέχω
Παρασκευή και Κυριακή.

Θα 'ναι Δευτέρα, θα 'ναι Τρίτη
στην Κατερίνη και στην Κρήτη
θα 'ρθω μια μέρα να σε βρω.

Χειμώνας θα 'ναι ή Καλοκαίρι
σ' άλλο καιρό στα ίδια μέρη
μέσα στον ίδιο ουρανό
θα 'ρθω μια μέρα να σε βρω.

Μοιράζονται το ίδιο αστέρι
η Πούλια κι ο Αυγερινός.
Έτσι η ζωή να μας τα φέρει
η μοίρα, ο δρόμος κι ο καιρός.

Περνούν τα χρόνια κι όλο βλέπω
κάποιο σημάδι σου στη γη.
Σκύβω αργά και το μαζεύω
σαν πεταλούδα στη βροχή.

========================================================

Ο κόσμος που αλλάζει

 Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός, μεγάλη κι η σκιά του
απλώνει ρίζες στην ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του
Μα όπως ανοίγει ένα πουλί φτερούγα στον αέρα
το δέντρο γίνεται γιορτή και φτερουγίζει η μέρα

Πόσες φορές να σου το πω, πόσες να στο μηνύσω?
Να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδήσω?
Θα σου το πω ψιθυριστά, όπως μιλάει το βλέμμα
που κρύβει μες τη σιγαλιά του κόσμου όλο το αίμα

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει

Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου
στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου
Μα οριστικά θα ‘χεις χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις
όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει
=====================================================


  Μικρή πτητική θεολογία


Είναι που τώρα τα πουλιά,
τώρα τα χελιδόνια
αποδημήσαν στ' ουρανού τη μέσα γειτονιά.
Τώρα ο Χειμώνας θα κρατήσει
χίλια χρόνια
μέχρι στης ʼνοιξης να λιώσει
τη φωλιά.

Μέχρι η ανάσα σου να γίνει περιστέρι
μέχρι να ανοίξει η αγκαλιά σου
σαν φτερό
θα είμαι σύννεφο κι εξατμισμένο αστέρι
βουνό εξόριστο στον άδειο ουρανό.

Κάπου μακρυά είναι τ' αλλού,
το πουθενά.
Κάπου προς τα εδώ
το τίποτα θα ζήσω.

Κι αν ούτε σπέρνουνε τ' αηδόνια,
ούτε θερίζουν
είναι που στέκονται στο πιο ψηλό κλαδί
και μεταφράζουν την εικόνα που αντικρίζουν
σε δέντρο που είδε το Θεό και κελαηδεί.

Δε σε πιστεύω πια,
δε σε πιστεύω ακόμη
μ'έχει κουράσει
της αλήθειας σου το φως.
Λίγη σκιά να βρω,
στα μάτια λίγη σκόνη
το παραμύθι μου να ζήσω ο φτωχός.
===========================================

Τα βράδια που ξεχνάς

 

 Σήμερα πάλι θα χαθείς, θα φύγεις,
κάτι θα βρεις να ξεχαστείς.
Νερό κι αλάτι οι στιγμές και πάνε
κι ότι θυμάσαι είναι χτες.

Μα εγώ τις νύχτες τις παλιές
τις ξενυχτάω ακόμα
με δυο σβησμένες πυρκαγιές
που καίνε μες στο στόμα.

Κι όλα τα βράδια που ξεχνάς
βυθίζονται στ' αστέρια
στις δυο πλημμύρες που κρατάς
μέσα στα μάτια, μέσα στα μάτια.

Καίει το δάκρυ την πληγή του χρόνου
καντήλι άσβηστο όλη η γη.
Αίμα, υποσχέσεις, προσευχές και χώμα
κι εσύ ρωτάς ποιος ήσουν χτες.

Μα εγώ τις νύχτες τις παλιές
τις ξενυχτάω ακόμα
με δυο σβησμένες πυρκαγιές
που καίνε μες στο στόμα.

 

=========================================== 

 

Ο φλεγόμενος ποδηλάτης

 

 Ο φλεγόμενος ποδηλάτης περνά κάθε απόγευμα
Περιστρέφει έναν ήλιο στον ένα τροχό
Στον άλλο ένα μήλο
Χαμογελά στα παιδιά
στις κυρίες χαρίζει ένα μαύρο λουλούδι
ένα φιλί στην παλάμη να μην τον ξεχνούν
κι ύστερα φεύγει
Τα παιδιά δεν τον βλέπουν
Μα οι κυρίες παλεύουν πια θα τον σβήσει
Η αγκαλιά τους ο δρόμος
Νερό και φωτιά που κυλάει στα χωράφια
Φυτρώνουν στον ήλιο πλατάνια ζεστά
κυπαρίσσια οριζόντια
κοιμητήρια μικρά
να κοιμούνται οι πόθοι
Τα μεγάλα ταξίδια
Κι ο φλεγόμενος ποδηλάτης που περνά κάθε απόγευμα

 

==============================================

 

Γυρισμός

 

 

Χίλια χρόνια ζεστά και γύρω χιόνια λευκά
Σ' αγαπώ, λιώνω σαν πρωί του Μάη
Που μας πάει η ζωή και που το τέλος θα μας βρει,
Σ' αγαπώ κάθε που το τέλος φτάνει..

Επιστρέφω στης γης μου το τραγούδι ξανά
Είσαι εδώ τ' ουρανού κρυφό στολίδι
όλοι οι δρόμοι γυρνούν μες τη μικρή σου αγκαλιά
Είμαι εδώ, ο γυρισμός είναι ταξίδι...
ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!

====================================================================================================================