Πάνω από τους θνητούς υψώθηκα!
Μακρύνανε στην έρημο
Τ' άσπρα μου και σγουρά μαλλιά.
Σα σκιά, σα στάλαμα χλωμιάς,
Φτωχό τρελό με σέρνουνε
Τα βήματά μου εκεί που τριγυρνάς.
Πώς σ' αγαπώ, Θεέ!
Πώς βάσταξαν τέτοια ντροπή
Τ' άσπρα μου ετούτα δω μαλλιά,
Οι ώμοι αυτοί που τρέμουνε.
Αχ! Τι δεν ήταν, σαν και Σε,
Μες στης καρδιάς μου την καρδιά
Ολα της γης τα πλάσματα να στέκαν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου