που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σα βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;
Έρωτας να 'ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω μου το κλει
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;
Έρωτας να 'ν' ή συφορά
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που χει φορέσει
κι έρχετ' ακόμη μια φορά
με τέτια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;
Μα ό,τι και να 'ναι το ποθώ
και καλώς να 'ρθει το κακό
που 'ν' από σένα,
θα γίν' υπέρτατο αγαθό
στα πόδια σου αν σωριαστώ
τ' αγαπημένα... ("Τα Δώρα Της Αγάπης")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου