Τώρα που φονικά γκρίζα σύννεφα
συνθλίψανε την άνοιξη
που γέμισαν οι μέρες όνειρα ματαιωμένα
και οι νύχτες σπαράζουν
παραδομένες στο αδιέξοδο…
Τώρα που ο ακίνητος χρόνος
ακύρωσε τα δεδομένα
που τη σκέψη χλευάζει το απρόσμενο
και στις εικόνες της ερήμωσης
πλανάται το κλάμα βουβό…
Μη λυγίσεις ψυχή μου!
Μη μου τρομάξεις στου φόβου το αγκάλιασμα
εγκλωβισμένη στο παρόν
η βρώμικη ανασαιμιά του
πουθενά δε θα σε βρει
πουθενά δε θα σε φτάσει.
Φόβητρο των σκοτεινών δυνάμεων
το τρεμάμενο φως του καντηλιού
κράτα το αναμμένο ψυχή μου.
Ησύχασε κι άσε το δάκρυ να κυλίσει.
Στύλωσε το βλέμμα στη Χάρη Της
διδάξου από την εγκαρτέρηση
της γαλήνιας έκφρασης
αναζήτησε εντός σου τη φιλευσπλαχνία Της.
Προσευχήσου, ναι προσευχήσου!
Τη συντριβή σου μη ντραπείς
εμπρός Της Αχράντου Μητρός να ξεδιπλώσεις.
Είσαι μικρή, πολύ μικρή
μα πρόθυμη, έτοιμη
ταγμένη να υπηρετήσεις τη ζωή
να αποτινάξεις τη σκόνη από το Φως
να μοιραστείς το αντίδωρο
να πεις «Παναγιά μου»
εσύ ξέρεις, εσύ βλέπεις, εσύ μπορείς
μόνη κι αν σε αφήσαμε
μπορείς… «συγχώρησέ μας»…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου