ανασαίνω κρόκου λουλούδια
απ’ τον αφαλό σου δεμένη
μπρος στο λαβύρινθό μου
Ελένη, Ραάβ, Πασιφάη – αδελφές μου·
άγνωστο κατακτητή
μπρος στο παράθυρό μου
κοντανασαίνοντας
περιμένω – κεφαλοδεμένη·
κι απλώνω τα σπλάχνα μου,
πού ‘ναι ο Θησέας, ο Πάρις Αλέξανδρος
πού ‘να ο Διόνυσος;
Εφτά ήλιοι κι εφτά φεγγάρια
Πέρασαν χωρίς να φανεί
«κι αν στείλω μήλο σέπεται…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου