ο βοσκός / Ψαράκης Κώστας

καθόμαστε γύρω απο τη φωτιά , έξω απο το σπήλαιο
κι είμασταν σαν τους ανθρώπους πού βλέπουν μακρυά ένα ανοικτό ορίζοντα
ή σαν εκείνους που έρχονται από πολύ μακριά
ίσως απ τον ουρανό.

Τίποτα δεν ρωτούσαμε
γιατί μαζευτήκαμε εδώ,
τι γυρεύουν ετούτοι οι μακρυνοί άνθρωποι
που έρχονται με δυό καμήλες και ένα μαύρο άλογο

έπλεε η καρδιά μας ανάλαφρη σ ένα άσπρο πέλαγος.
φτερούγες μας άγγιζαν και φωνές.

Ξεπέζεψαν οι άρχοντες , δεν μας έβλεπαν ,
ήταν θαμπωμένοι σαν νυχτοπεταλούδες από κάποιο φως

μπήκαμε μαζύ τους στο σπήλαιο

Η Μάνα μας χαμόγελασε και δακρύσαμε .
γιατί δακρύσαμε;
το βρέφος ανάσαινε ήσυχα .

Και τότε μ έπιασε μια λαχτάρα να φέρω και γώ δώρο
κι έψαχνα τα ρούχα μου
δεν βρήκα τίποτε
μόνο πέντε καρφιά
ολοκαίνουργια .