Τίποτα δεδομένο / Πελεκούδα Γρηγορία

Και πάλι ανέβηκα και πάλι κατέβηκα
την οδό ονείρων,
κι είδα να ορθώνονται γεμάτα δέος
χέρια κλαδιά να πιάσουν το άπιαστο.
Κι απ΄τ΄ουρανού τα στήθη αχνός σπασμός
από κάθε κύτταρο τίναξε ολάκερο στίχο
φλεγόμενο γιατί;
Κι είχε ένα ρίγος η φωνή που έμοιαζε με θρήνο
κι ανατρίχιασα από την ηχώ της.

Σ΄αγαπώ, έλα και πάρε με μακριά από τις νύχτες
απ΄ένα φεγγάρι ανήμπορο να μ΄αγαπήσει,
δες πόσο απόκοσμο γίνεται το μενεξεδί στη δίνη του,
το κουρσεύει ο χρόνος κι έρχεται θύελλα
κι έρχεται βροχή από άστρα να κατακτήσουν
μια ζωή ασάλευτη.
Τότε με πείσμα υψώνομαι, να υπερασπιστώ την αγάπη
σε ένα τόπο σκιάς με ερωτηματικό.

Υπάρχεις;
Γιατί δεν σε πρόλαβα να ζήσουμε το αδύνατο;

Γρηγορία Πελεκούδα

6/2/2007

Ανέκδοτη συλλογή