του Γιώργου Μπίμη
Ήσουνα ο γιος της άνοιξης κι αρχάγγελος του Απρίλη
και φυλαχτό σου κρέμασα
μια Κυριακή το δείλη….
και φυλαχτό σου κρέμασα
μια Κυριακή το δείλη….
Νιότη λιτή κι απέριττη, μ’ οράματα και πάθος,
ποιος ρήγας σου ‘δειξε το φως
ποια μάγισσα το λάθος…
ποιος ρήγας σου ‘δειξε το φως
ποια μάγισσα το λάθος…
Η ψυχή ξυπνά τη λευτεριά, κι ο νους την περηφάνια,
νους και ψυχή σου χάρισαν
της δόξας τα στεφάνια…
νους και ψυχή σου χάρισαν
της δόξας τα στεφάνια…
Πνοή, του ήλιου απάνθισμα και τρυφερό κλωνάρι,
η νύχτα σ’ ερωτεύτηκε
κι ήρθε για να σε πάρει…
η νύχτα σ’ ερωτεύτηκε
κι ήρθε για να σε πάρει…
Το φως ζητώ π’ αναγεννά τον ουρανό στα μάτια,
γυαλί ο κόσμος, ράγισε,
κι ο ήλιος σου κομμάτια…
γυαλί ο κόσμος, ράγισε,
κι ο ήλιος σου κομμάτια…
Κι εγώ που πύργους έχτισα, της μοναξιάς μου αστέρι,
στη νύχτα κάνω τάματα
πίσω για να σε φέρει…
στη νύχτα κάνω τάματα
πίσω για να σε φέρει…
Στη μνήμη του αδικοχαμένου Παύλου Φύσσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου