του Άγγελου Κούρου
Από μικρό
παιδί σιχαινόμουνα τους οδοντιάτρους
στον πρώτο
πόνο γέμιζα το στόμα μου με depon
και ασπιρίνες,
μόνο και μόνο για να μην καθίσω μπροστά στον
εκτυφλωτικό
τους προβολέα. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο
κάποιο πρωί
σερνόμουν μπροστά στην πόρτα
και υπέμενα
-δουλικά- τα χέρια τους
το ατύχημα
βέβαια ήταν ότι αυτή την τακτική
την ακολούθησα
και με τους ανθρώπους
τα αναλγητικά
τότε άλλαζαν μορφή και σχήμα
δεν πουλιόνταν
στα φαρμακεία και τα περίπτερα αν και η τανάλια
παρέμενε πάντα
τανάλια που γρήγορα
και άχαρα
ξερίζωνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου