περιτρίμματα άρχει και διαφεντεύει

Φαίδων Αλκίνοος


στις νότες της νιότης
αηδόνα λαλεί

και μια σκιά στον ήλιο της σιωπής

σαλεύει να χορέψει
τρελαίνεται που νιώθει.
αυτ' η σιγή η νοητή είναι του ήλιου κέρασμα

κλείνει τα μάτια ο σαλός
ακούει της φύσης τρίξιμο
κάποιο λουλούδι σχίζεται
το κάλλος διακορεύει
τρυπάει το στάχυ το χρυσό
αιθέρ' αέρα ύλη κι ακοή
η μέλισσα τη γύρη της ρουφά
το φύλλο στάζει χλωροφύλλη
μια πεταλούδα τραγουδά
ηχούνε τα φτερά της
και ο τζαζίστας τζίτζικας
το μπάσο του τρελαίνει

στις νότες της νιότης
αηδόνα λαλεί

χέρι χέρι σκια σιωπή
μπαίνουνε στον κύκλο της ζωής
πιάνουν τα μάτια τους τοπία και τα σέρνουν
γυρνάει ο κόσμος παλαβός
δε σέβονται τη σιγαλιά του ήλιου
κυρτώνουν τις αχτίδες του
κρεμάνε όνειρα σ' αυτές
χέρι χέρι σκια σιωπή
χέρι χέρι σκια σιωπή

κι ο θνητός ο πελελός
τρανός αυθέντης βασιλεύς
της ειμαρμένης περιτρίμματα
άρχει και διαφεντεύει

κι εγώ σκιά αλλόκοτη στο φως της ειμαρμένης

να χάνομαι στις μουσικές του κόσμου μας

στις νότες της αιώνιας της νιότης
π' αηδόνα τις λαλεί σαν κλαίει τα παιδιά της