Κόφτες

του Άγγελου Κούρου 

Αγάπη

Μπαίνοντας  χθες το βράδυ σπίτι μου

άφησα απέξω την Αγάπη

ούρλιαζαν όλη τη νύχτα έξω απ’ το παράθυρο μου,

λύκοι; Λύκοι στην Αθήνα;

άνοιξα το παράθυρο

τα δόντια τους γεμάτα αίμα, νύχια σπασμένα, τρίχωμα σηκωμένο και

ανάσες που τις μέτραγε μια-μια πια ο θάνατος

έσκυψα ανόρεχτα, την πήρα και την ξανάβαλα

μέσα

το άλλο πρωί

κατάπια το ξεραμένο αίμα απ’ το στόμα μου

ούρλιαξα στο μεγάλο στρογγυλό ρολόι του τοίχου την καινούρια μέρα

και ξύπνησα.

***

Μικρή

υπόμνηση

Υπάρχουν κουβέντες

που δεν πρέπει να τις κάνεις ποτέ

ούτε με τον εαυτό σου

κλείνεις με δύναμη το λαρύγγι, σφίγγεις τα δόντια

καταπίνεις στραβά τον αέρα

και τις ξαναρίχνεις μέσα

να χωνευτούν για ώρα στην κοιλιά

κουβέντες

που τις καπνίζουμε, τις ζαλίζουμε με μπύρες

τις στριμώχνουμε σε σύριγγες

τις πετάμε με αγένεια κάτω απ’ την καρέκλα

και στη θέση τους προσκαλούμε να κάτσουν

φίλοι, γνωστοί, τυχαίοι περαστικοί

και δεν τις ξεκινάμε ποτέ.

***

Άλλη

μία

Η νύχτα δεν έχει μεγάλα δέντρα

διακλαδώσεις, υπόγειες αποφύσεις, συστάδες και

αλέες

και ρομαντικά φύλλα στους δρόμους

η νύχτα έχει ένα νταμάρι

κομμάτια πέτρες, σκαμμένα βράχια και

υγρές στοές και

τρύπες

γεμάτες μπαρούτι

κάποιες φορές

δεν ξέρουμε αν μόλις ανάψαμε το τσιγάρο μας

ή το μακρύ φυτίλι του δυναμίτη.