Είδαμε πρώτα τον ίσκιο στο μάρμαρο˙
Ενα σύννεφο ταξιδεμένο, καθώς φαινόταν, πολύ καιρό στην
ερημιά
Μας θύμισε την αγάπη μας για τους μακρινούς ουρανούς -
Στο βαθούλωμα στην αρχαία κολώνα ο αέρας έτριβε
Τον ήλιο που περίσσεψε απ' τα χαρισμένα λουλούδια και τα
γερτά καΐκια
Κι η θάλασσα σαν περασμένη στις ραβδώσεις της πέτρας
Σ' άλλη ζωή ξαναγεννούσε τα ψάρια
Στο μυθικό δάσος που ήταν ο καθένας κάποτε
Αχολογώντας τ' άφρισμα του κρασιού στο στρίψιμο των
κυμάτων μνήμη λαμπρής μέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου