η παραφορά του Ερωταφίου (μικρά αποσπάσματα)

Α΄

Άνθη στον Επιτάφιο γυναίκες απ΄ τον κάμπο 
φέραν και σκύψαν πάνω Σου- Χριστέ. σιμά Σου θα ΄  μπώ.

 ΠΕΖΟ

Όλες οι μέρες κάθισαν απαρηγόρητες πάνω απ΄ το κεφάλι 
της Μεγάλης Παρασκευής. 
Μια μέρα που μεγεθύνει τις απώλειες μέσα σου. 

Απ ΄ το πρωί οι καμπάνες σκορπούνε δάκρυα κι αναμνή-
σεις περασμένων Επιταφίων. Ο ήλιος χαιδεύει ηδονικά
τους τρούλους των εκκλησιών, αναρριγούν οι σταυροί 
επάνω τους

.........................


ΠΟΙΗΜΑ

Στο μαλακό φως των κεριών 
ρέουν τα πρόσωπα
παραπόταμοι που πάνε να ενωθούν 
στ΄αργά νερά μίας λιωμένης Άνοιξης
πολύχρωμη λάβα που με καταπίνει 
καθώς απ΄ τις κυλιόμενες σκάλες της μνήμης μου
αναδύεσαι όπως τότε, ελαφριά κι αέρινη. 

.......................

ΕΓΚΩΜΙΟ

Η ζωή εν τάφω, έρωτά μου νεκρέ,
στο ανθισμένο σεντόνι της άνοιξης
το κορμί μαραμένο απόθεσες.

Η ζωή, πώς φεύγει; και κανέναν ποτέ
από κάτω δεν είδα ν’ ανέβηκε.
Των μνημάτων με τυφλώνει το λευκό;

Β΄  

Κλείνεις μές στην παλάμη σου το τρέμουλο της φλόγας 

μα εγώ στο φόρεμα κοιτώ - το φέγγισμα της ρώγας

ΠΕΖΟ

Η νύχτα αρχισε ν΄ απλώνει τα δίχτυα της στον κόσμο. 

Μέσα τους σπαρταρούνε ασημένιοι σταυροί, χρυσά άμφια

και πήλινες ψυχές.

Εδώ και ώρα στέκω στο σταυροδρόμι που ορίστηκε να συνα-

ντηθούν όλοι οι Επιτάφιοι της ζωής μου. 

Οι καμπάνες από μακριά εξακολουθούν να πενθούν υπο-

κριτικά τη σιωπή που σκοτώνουν. 

.............................

ΠΟΙΗΜΑ 

*

Πήρες βαριανασαίνοντας του Γολγοθά το δρόμο 

κι είχες βαρύ ένα Σταυρό στον τρυφερό Σου ώμο

Μέσα στις παλάμες τα καρφιά απ΄ το σφυρί στραβώσαν 

σαν να υποκλίθηκαν βαθιά σ΄ Αυτόν που τα καρφώσαν.

..........................

ΕΓΚΩΜΙΟ 

Γενιές παλιές και νέες θρηνούνε την ταφή σου,
νεκρή, αιώνια αγάπη…
Κι ο άντρας κι η γυναίκα στο χώμα της ψυχής τους
βαθιά μέσα σε θάβουν.
Και σα να μην υπήρχες ποτέ μες στη ζωή τους
πορεύονται μακάριοι.
Ώσπου να ‘ρθει μια μέρα απρόσμενα τα δάκρυα
να στάξουν απ’ τα μάτια.
Κι ο ήλιος θα μαυρίσει, τα δέντρα θα λυγίσουν
θα μαραθούνε τ’ άνθη…
Τα όρη θα μουγκρίσουν, μαζί τους θα ψελλίσω:
«Γιατί σιωπάς, αγάπη;»

.......................

Γ΄ 

Τρεις μέρες μόνο άντεξε του Τάφου το σκοτάδι-

μα μια ζωή εγώ, χωρίς δικό σου ένα χάδι

ΠΟΙΗΜΑ 

Μέσα στο γλυκασμό του πένθους 

περνάς από μπροστά μου και ρουφώ

το μαύρο οξυγόνο των μαλλιών σου.

Γονατίζω, να μη δω τα μάτια 

που μ΄ αποκαθήλωσαν. 

Με σηκώνεις σαν το Λάζαρο απ΄  τον τάφο,

κουρασμένο απ΄τις τόσες αναστάσεις του.

.............................

ΕΓΚΩΜΙΟ 

Ω, στέμμα του Απρίλη, Ερωτοκράτωρ Έαρ,
Βασίλειο των δακρύων…
μέσα στην τόση δίνη της ομορφιάς οδύνη
πόση μπορώ ν’ αντέξω;
Ω, μύρο μου χυμένο, χαμένο χελιδόνι,
πως Άνοιξη θα φέρεις;
Θαλασσο-ουρανάκι και Ηλιοφεγγαράτη,
φιληδονοφωλιά μου!…
Γυμνή σε είδα μόνο σε ονειροκαταρράκτες
να πνίγεσαι γαλήνια.
Το χέρι σου απλώνω, μα ο βυθός του ύπνου
σε καταπίνει πάντα…

ΠΕΖΟ 

Το περιβραχιόνιο του πένθους άρχισε να σφίγγει περισ-

σότεροτο μπράτσο της Μεγάλης Παρασκευής.

Αισθάνομαι ξένος μέσα στο πλήθος.............

......................

Έμεινα ακίνητος να κοιτώ. Τότε κατάλαβα: ήμουν εγώ 

μέσα στον Τάφο!  Και θαμμένη μέσα μου, εσύ....Κι εκατο-

ντάδες Χριστοί μας συνόδευαν. Στον δικό μας Ερωτάφιο. 

Σ΄αυτήν τη  μοναδική Παραφορά του Ερωταφίου. Μία 

μικρή παρασκευή.