το χρέος

Τα χέρια του και την καρδιά
σαν λέρωσε με το αίμα αυτών
που στην Τροία εκατοικούσαν,

με φρίκη ονειρευότανε πως άκουγε
φωνές
μικρών παιδιών που τον
εκλιπαρούσαν!

Κάθε που νύχτωνε
άνεμοι διάφανοι ανέμιζαν
στο χτες

κι άπλωναν μέσα του παράξενες μορφές
που ένα θάνατο ολοζώντανο στα χέρια τους
κρατούσαν!

Και εκεί πια
στη χώρα των λωτοφάγων
αφημένος,

μέσα από τη λήθη αναζητεί
να γιατρευτεί,

μα ήχους φτερών
γρικάει κάθε βράδι φοβισμένος
απ’ένα γύπα που του τρώγει
την ψυχή!

Κανείς τον Οδυσσέα δεν φθονεί!

Το χρέος τούτο
ποιός μπορεί να το αντέξει;

Ποιά είναι η θάλασσα που πρέπει
να διαβεί
προς την Ιθάκη το πλοίο του σαν πλεύσει,

και ποιά αγάπη,
ποιά Πηνελόπη εκεί να τον υποδεχτεί,

αχ! με ποιόν τρόπο
μπορεί κανείς ποτέ να επιστρέψει;