Εμμανουήλ,
δυο τεράστιες γλαυκές λίμνες
τ' απορημένα μάτια σου
με ακολουθούν στις απόμονες ώρες μου.
Η ασάλευτη άπνοιά τους -
άηχη διαμαρτυρία -
πόσες έγκλειστες κραυγές,
μελλούμενες θύελλες...
Χλωμό λεπτόμισχο λουλούδι
στην άνυδρη ανημπόρια σου,
Εμμανουήλ,
σημάδι του ανάλγητου καιρού,
παιδί του κόσμου, παιδί δικό μου,
μικρέ μου αθώε Εσταυρωμένε,
η μνήμη μου απαρηγόρητη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου