Αγρίνιο

Τρέμαν ωχρά τα φώτα μακρινά
μια αβέβαιη τομή σ’ αυτή τη νύχτα
τη νύχτα που ’ψαχνα να βρω αν είναι τωρινή
ή μήπως έβγαινε από μακρινούς βυθούς
μην έβγαινε και μ’ έφερνε μαζί της
μαζί της από κει που μ’ ήβρε ξεχασμένον

τρέμαν ωχρά τα φώτα μακρινά
έσβηνε η πόλη στα βαθιά της μνήμης
η πόλη που ήταν τα φτερά μου κι πληγή μου

η πόλη που ήταν κάποτε
χρυσή γραμμή στις νύχτες μου
στις νύχτες μου τις παιδικές μίλια μακριά της
δρόμος ανοιχτός, θύρα του κόσμου

τρέμαν απόψε πάλι αυτά τα φώτα μια γραμμή
μίλια μακριά μου όμως γνώριμα στενά
λαβύρινθοι, μακρόσυρτοι χειμώνες

φύγαν και μείναν και δε φεύγουνε ποτέ
σε ψάχνω πόλη
πίσω απ’ την υγρασία του ποτισμένου κάμπου
μια νύχτα απροσδιόριστη χωρίς
ελπίδα να σε βρω, ελπίδα να με βρεις

να σ’ έχω έξι χρόνια απ’ τη ζωή μου κατοικήσει.