Παραφροσύνη

Κι όταν αντάμα κλαίμε μην ακούς τα δάκρυα.
Οι λέξεις στης αστραπής τον ίσκιο ζουν,
τον ουρανό μου ραγίζουν,
ο μόνος μου φόβος κρατά το μαχαίρι.
Και ο λαιμός σκιρτά στης ηδονής το ρίγος.


Τινάζεται επάνω η θλίψη!
Νερό πεθαμένο μου,
ρυάκι της έμπνευσης που αργεί,
ψάχνω τα κομμάτια μου μέσα σου,
πριν πέσεις στις λάσπες,
κρατώντας ένα άνθος θὰ περάσουμε
-σε όσα σπατάλησα-
κοιτάζοντας την αθανασία μας...

Ω!!Ματιά που σπαράζεις την ματαιότητα.
Όνειρο που ξεχάστηκες μονάχο το πρωί.
-ξετσίπωτη σιωπή-
Κοπρόσκυλα φόβοι....

Ρήμαγμά μου κι απόψε...

Κι όταν αντάμα κλαίμε μην ακούς τα δάκρυα.
Εγώ που ποιητής έζησα,
μεμιάς κρυώνω...
Όπως και πριν έτσι καί τώρα,
ουρλιάζοντας την μιά,
ψελλίζοντας ένα όνομα την άλλη.
-Πόρνες στιγμές και σάπιο κορμί,
τόσο βαθιά στο αίμα,
σ' ακούω να τρέχεις,
αλυσσοδεμένο χρυσάφι...


Έπειτα με το πνεύμα κενό στο ταβάνι σε βρίσκω.
Ω!!Η ελπίδα τα πήρε όλα!!


 'Εμμονος εφιάλτης,
τα δόντια- και τα στιλέτα.
Να σε ποθώ στο σφυρί και στο καρφί,
-καταδικάστηκα-
Έμεινε μετέωρο αυτό που μπορεί να αγαπήσει κανείς,
σαστίζει το χάδι, μένει ακίνητο.


Φωνάζω:Αυνανιστής θάνατος 
κι απόβλητος.
γαμημένος καί
μεταμφιεσμένος αντίπαλος
σαν άγριο θηρίο,
μονολογεί για το πως η ψυχή έφυγε.
Στα μούτρα μου ξανά γελά υστερικά η νύχτα...


Κι όταν αντάμα κλαίμε μην ακούς τα δάκρυα.
 Αποκαθηλωμένοι στο σταυρό,
απάνω μας φωτιά και στάχτη!

Ακόμα πιο απλά!!!
Σ' όλα τα χείλη!!
Τρεμάμενη κραυγή!

Ακόμα πιο απλά!!
Μέχρι να πονέσω!!
Προσευχή που τρέμει!

Ακόμα πιο απλά!!
Ξέπνοη κατάρρευση!!

-Ξοδεμένο μου φως θα σε λέω...
Να απαντάς.
-Για να' χει η καρδιά καταφύγιο...