Διαβάτες του καιρού

Μνήμη Ζηνοβίας Κωστάρα

Πέρασε κι αυτή η οδοιπόρος …
Χάθηκε στους απόσπερους δρόμους,
στη δύση του ορίζοντα.
Εκεί που τα σχήματα ξεθωριάζουν
και οι όγκοι σμικρύνονται,
σμίγουν τον ουρανό οι κορυφογραμμές·
εκεί που το κύμα ησυχάζει
βαθιά στις ρίζες των βράχων.

Μέσ’ στον καιρό
είχε φορές στο πέλαγος χαθεί·
μ’ ενα κοχύλι μίλησε γι’ αγάπη·
είχε πονέσει ….

Πέρασε κι αυτή η οδοιπόρος …
Η πορεία της σβήστηκε
στα παλίνδρομα κύματα·
το διάβα της, σκιά γλάρου,
που μέτρησε μια στιγμή
στης θάλασσας τη διάσταση.