Δίκοπη λαλιά/ Θοδωρής Σαρηγκιόλης

Η πατρίδα μου γλώσσα δεν έχει

λουλούδια άχρωμα, δέντρα άοσμα,

πέτρες που μουλιάζουν στον καιρό

στην υγρασία των αιώνων.

Μιά δίκοπη λαλιά

ένας γενναιόδωρος αντικατοπτρισμός

την πόρτα θ'άνοιγε στο φως της ιστορίας

Η άνοιξη ανυπόμονη θα'βαζε στην Τράπεζα

των συναλλαγών & των υποτιμήσεων

την ανιδιοτελή της ανθοφορία

το βλέμμα περιμένοντας και το χέρι

που θα διέτρεχε τον κυματισμό του ενθουσιασμού

Η γλώσσα μου πατρίδα δεν έχει

με τα κουπιά λιμνάζει σπασμένα

με τα όνειρα δεμένα πλαγιάζει.