το ανέφικυο

Του μίλησα
κάπως απότομα, μπορεί
λίγο σκληρά: μα τι μου λες
τώρα εδώ, ποιες εκκρεμότητες
και ποιον παλιό συμφοιτητή, εξηγήσεις
που δεν πρόλαβες να δώσεις, όλ’ αυτά
συνέβησαν κοντά εβδομήντα χρόνια
πριν πεθάνεις, ζήσατε
ο άνθρωπος αυτός κι εσύ
ως τα βαθιά γεράματά σας, είχες
αν ήθελες καιρό
να δώσεις κάθε εξήγηση

κατάλαβα, μιλούσα στο κενό, συνέχισε
να επιμένει σταθερά πως για όλα
έφταιγε ο ξαφνικός του θάνατος, ν’ αφήσει
τόσα πίσω του, ασυμμάζευτα, δεν το χωρούσε
ο νους του
θα ’πρεπε αλλιώς να γίνεται
κάποιος να ειδοποιεί, ίσως να υποχρεώνει

τον άφησα κι επέστρεψα
στον κόσμο εδώ των ζωντανών
βαρύς ξυπνώντας, ποιος
ν’ αντέξει αυτό το πάγωμα
όλα σ’ εκείνη τη στιγμή σταματημένα
σ’ εκείνη την αυθαίρετη στιγμή σταματημένα, πώς
που είχε γνωρίσει αυτός την πράξη και το χρόνο
πώς
ν’ αντέξει ετούτη την οριστική στιγμή.