Στα καταράχια του βουνού

Στα καταράχια του βουνού
πετροπατεί και τρέχει
Κι έχει το γλυκοχάραμα
πλουμίδι στα φτερά της.
Την κεφαλή φιδολογά
Και τους γκρεμούς ζυγίζει
Κρατεί το ζάλο λικνιστό
το στήθος για μπροστάρη
Και καμαρώνει τη γενιά
και η γενιά τη χάρη.

Θωρεί το περδικόπουλο
στην άκρη του χαράκου…

Και χάνει την περπατησιά
Και αψηφά το ζάλο…
Σκιάζεται και φτεροκοπά
και πουλοφτερουγίζει
και το μονάκριβο τηρά
που τρεμοκακαρίζει…

Κάνει να πιάσει το δεντρί
Και το δεντρί ξεσέρνει…

Πετροκαρδίζει και πηδά
και του γκρεμού ξεφεύγει.

«Χαρώ σε περδικάκι μου
κι ελιγοψύχισές με
που ‘χω φτερούγες πλουμιστές
κι Εσένα για καμάρι…»