ΖΗΤΩΚΡΑΥΓΑΖΕΣ / Καλύβα Δημοσθένους Όλγα

 

Ζητωκραύγαζες! Οι ιαχές σου αλυσίδες καμωμένες
                            από ανεξιχνίαστους οίστρους λησμονιάς.
                            Σταλμένες μελωδικές κωδωνοκρουσίες
                            ασυνάρτητων αναζητήσεων φωτιάς
                            σε φεγγαρολουσίες αιμάτινες
                            ανασταίνονταν από ταφικές προσμονές αλλοτρίωσης.
 
 
Ζητωκραύγαζες! Οι φωνές σου αλόγατα καλπάζοντα
                            σ’ ανέμου χάδι σκλαβωμένα
                            ταξίδευαν δίχως αδραχτιού αρωγή.
                            Σαγηνευτικές οπτασίες ατίθασων καημών
                            αναπολούν ένδοξες στιγμές
                            παρελθοντικής –ανέμελα απρόσιτης-ιαχής ̇
                            δρόμος μοναχικού, διαβατάρικου μοναχού,
                            κομποσκοίνι θανάτου η ζωή σου!
 
 
Ζητωκραύγαζες! Οι κραυγές σου αναρριχήσεις
                            μιας αναμφίβολα πελαγίσιας όψης
                            (που ταξιδεύουν σε πελάγη μακρινά
                            κραυγές τόσο κοντινές που δεν ηχούν,
                            που κανείς δεν τις ακούει,
                            που λιώνουν … που χάνονται…
                            λύτρωση ζητούν μονάχα)
                            χάνονται σε δραματικούς τόνους λαϊκής αγανάκτησης.
                            Πέτρινα τα χρόνια π’ αντάμωσες στο διάβα σου
                            και κέρινα τα λόγια π’ ανάσαιναν στη σκέψη σου.
 
 
Ζητωκραύγαζες; Ποιος ακόλαστος σκοπός της νιότης
                            άγγιξε την κραυγή σου και δεν πληγώθηκε;
                            Ποιος φεγγαροκτόνος –αστραπής γιος-αϊτός
                            σκλάβωσε τη ζητωροή του γέλιου σου
                            και δε μάτωσε;
 
 
 
Εσύ, ΑΝΘΡΩΠΕ, που φεύγοντας απ’ τη δόλια ζωή, ακόμα πιότερο
ΖΗΤΩΚΡΑΥΓΑΖΕΙΣ!
 
 
 

ΟΛΓΑ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΚΑΛΥΒΑ

«ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΟΙ ΨΙΘΥΡΙΣΜΟΙ» (εκδόσεις Κέφαλος)