ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ/ Τριανταφύλλου Ρούλα

 Καιροί, προδότες, πισώπλατα με μαχαιρώνουν.

Στον τόπο όπου όλα γεννήθηκαν,

οι μνήμες σε σκοτεινή θάλασσα τώρα.

Κι εγώ προσπαθώ, βάρκα σαθρή
να κρατηθώ από το μόνο πράγμα που μου έμεινε.

Απούσα όταν τέθηκαν οι κανόνες.
Με το ένα πόδι εδώ, το άλλο στο κενό.
Λιτανεία χωρίς λάβαρα τα χρόνια μέσα μου.

Ερημωμένο ξωκλήσι χωρίς θεράποντες αγίους.
Τρέφω μια σπίθα φωτιάς -φλόγα σε καντήλι-
μικρό θαύμα να φωλιάσει στα μάτια μου.

Έχει πολλά ονόματα ο παράδεισος στο ταξίδι μας.

Χωρίς χάρτες και σύνορα.

Κλείνω στη γροθιά μια ηττημένη ζωή.
Ο κόσμος αλλάζει κουστούμια.
Οι άνθρωποι με χίλια πρόσωπα.

Επώδυνη εξορία να είσαι διάφορος.

Στο θάνατο ισότιμοι.
Στο αβέβαιο με κρατάει η νύχτα, ξεχασμένο δεσμώτη.

Ναι. Θυμάμαι πώς είναι να πεθαίνει κανείς
με της δικούς του πολέμους χαμένους.
Με της εικόνες στα μάτια των δικών του πεσόντων.

Ανοικτή πληγή η γεωγραφία των ημερών μου.
Κουβαλάω τiς λευκές επιταγές παρελθόντος.

Απώλειες.

Μικρή προσευχή κρέμεται στα χείλη.
Μου δίδαξαν γλώσσα σιωπής.

Ο κύκλος της προσκύνησης ολοκληρώθηκε.

Έμαθα να ζω ως Λάζαρος.

Λουλούδι που μαθήτευσε σε εποχές ξηρασίας.
Ανθίζει μέσα από χαλάσματα και στάχτες.

Ρούλα Τριανταφύλλου