Η μυγδαλιά μου ανθίζει στην αυλή,
σκορπούν της νύφης άνθη στο παρτέρι,
που του Φλεβάρη τίναξε το χέρι
με του σκληρού βοριά τη συμβολή!
Κι η νύφη στωική και σιωπηλή,
μετά κάθε ριπή από τ’ αγέρι,
ακούει πως το έαρ τη συγχαίρει,
που τ’ άνθη της αρκούν για μιζανπλί!
Το στήθος της γεμίζει περηφάνια
κι αμύνεται σε πείσμα των καιρών,
τώρα με περισσότερη ζωντάνια,
την Άνοιξη να φέρει στο παρόν
κι όσο μαζί της ερωτοτροπεί,
έγιναν τα λουλούδια της καρποί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου