Γράμμα στο Θεό / Σαλίβερος Νικόλας

Ένα γράμμα στο Θεό, παράκλησης θα γράψω,
Στεφάνι αγάπης στο στήθος μου θα ράψω,
τα περασμένα δάκρυα του άδικου να θάψω.
και σαν ξυπνήσω το πρωί και πάλι να μην κλάψω.
//
Δία οι πρόγονοι , ονοματίσαν τον Θεό,
τον φόβο τ’άγνωστου πέρα να ‘ξοβελίσουν.
Μεθύστερα του δώσανε Θεάνθρωπο Υιό ,
στα λάθη τους, θηλιά κρεμάλας να του σφίξουν .
//
Και συνεχίζουμε εμείς να φτιάνουμε κρεμάλες,
γιατί θαρρούμε τον Θεό πως ξεπερνούμε.
Αλληλοσκοτωνόμαστε στου άδικου τις σκάλες,
«Στιγμές» πως είμαστε στο σύμπαν το ξεχνούμε.
//
Θαρρούμε ακόμα, πως το τέλος μας μακραίνει,
και πολεμάμε να κερδαίνουμε αθανασία.
Θαρρούμε ζώα απομύζησης είν’ οι ηττημένοι
κι’ ευτυχούμε , λέμε, ντυμένοι την υποκρισία.

Δία οι πρόγονοι , τίμησαν σαν Θεό τους,
και στ’όνομά του, χτίσανε Παρθενώνες.
Στο χρόνο, οι άνθρωποι χάνουν το λογικό τους,
θηλιές που πνίγουν ,κρεμούν στις νέες Βαβυλώνες.

Ένα γράμμα στο Θεό, παράκλησης θα γράψω,
νύχτα και μέρα ν’αγαπάω να μην πάψω.
Συνάνθρωπο στο διάβα μ’άδικο να μη βλάψω,