Μητέρες ενός αγγέλου που δεν γεννήθηκε ποτέ / Κούτσιου Μπέττυ

Μητέρες λίγων μηνών. Ακόμα και λίγων εβδομάδων. Ίσα ίσα να προλάβει να σχηματιστεί στα χείλη το χαμόγελο, να δημιουργηθεί μέσα στην ψυχή τους ένας χώρος για έναν άγγελο και στην καρδιά τους δίπλα, έτοιμη μια δεύτερη καρδιά να χτυπήσει. Ίσα ίσα να προλάβει η χαρά να πατήσει στις μύτες των ποδιών, μέχρι να βγει τρέχοντας μια μέρα από μια χαραμάδα στο παράθυρο και να τις αφήσει στο κρύο κρεββάτι μόνες κλαίγοντας.

 

Μητέρες που ένιωσαν, που αισθάνθηκαν, που σκίρτησαν από χαρά αλλά δεν πρόλαβαν να αγγίξουν, να πάρουν στα χέρια τους την σάρκα από την σάρκα τους. Μητέρες που δεν πρόλαβαν να πονέσουν για αυτόν τον άλλον άνθρωπο που κουβαλούσαν μέσα τους. Γιατί, το να πονέσει μια γυναίκα την ώρα της γέννας, είναι σαν ένα θείο δώρο.

 

Σε εκείνες τις γυναίκες να σέβεσαι το ανεκπλήρωτο, να σέβεσαι το ότι ποτέ δεν είδαν γεμάτη εκείνη την κούνια που αγόρασαν, ποτέ δεν γέμισαν με γέλια αυτό το δωμάτιο στην άκρη του διαδρόμου, πότε δεν ένιωσαν στα στήθη τους το κεφαλάκι του μωρού τους. Ποτέ δεν θα πούνε μια προσευχή μαζί με τον άγγελο τους. Θα λένε πάντα μια προσευχή για τον άγγελο τους χωρίς εκείνον.

 

Σε εκείνες τις γυναίκες θα σέβεσαι το ότι ποτέ δεν θα ξυπνήσουν μέσα στη νύχτα για να δώσουν το γάλα στο μωρό τους, αλλά για να κλάψουν από απογοήτευση και πόνο. Δεν θα τις δεις ποτέ να νανουρίζουν το μωρό τους με τραγουδάκια, δεν πρόλαβαν να μάθουν.

 

Θα τις σέβεσαι όμως γιατί θα ζουν ανάμεσα μας. Θα κοιτάνε τα δικά μας παιδιά στα μάτια, θα έρχονται στα δικά μας πάρτυ όταν τις καλούμε, θα παίρνουνε τηλέφωνο για τα γενέθλια των δικών μας παιδιών και ας υπάρχει μέσα τους μια φωλιά από κατεστραμμένα όνειρα και παιδικές φωνές.

 

Έχουν γενναιότητα ψυχής και περίσσευμα αγάπης. Αγαπάνε όλα τα παιδιά του κόσμου σαν να είναι το κάθε ένα, το δικό τους χαμένο παιδί.

 

Σε εκείνες τις γυναίκες που βγήκαν από ένα μαιευτήριο με τα μάτια χαμηλωμένα και τα χέρια άδεια, οφείλουμε όλοι μία προσευχή και μια αγκαλιά. Γιατί ένα παιδί που δεν ήρθε ποτέ στον κόσμο αυτό, δεν είναι μόνο δικό τους αλλά και δικό μας παιδί.  Γιατί ο θρήνος τους και η ερημιά στη ψυχή τους, είναι και δική μας.

Έτσι και η προσευχή τους είναι και δική μας.

 

Αυτές οι γυναίκες θα έδιναν χρόνια από την ζωή τους, για να ακούγανε ένα «Μαμά».

Αυτή τη λέξη που εσύ ακούς κάθε μέρα, σου φαίνεται οικεία και αγαπημένη, εκείνες θα κολυμπούσαν στη μαύρη πίσσα για να την ακούσουν έστω μια φορά.

ιστολόγιο: http://metaximas.org/2019/06/08/%ce%bc%ce%b7%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%b5%cf%82-%ce%b5%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%b1%ce%b3%ce%b3%ce%ad%ce%bb%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%ae%ce%b8%ce%b7%ce%ba/