Με πότισαν με το λόγο «τα πάντα ματαιότης»
και στο «ισχύον» μένω, ποταχτικός στρατιώτης.
Με κλείσανε σ’ενα κλουβί, δήθεν ελευθερίας.
κι’αρνούμαι κάθε δύναμη της αυτοεξορίας.
Γνωρίζω σκέψη απαιτεί του Γόρδιου η παγίδα,
το θάρρος όπλο,στα δεσμά του μάταιου,κι’ασπίδα.
Ποιός τάχα τον κόσμο κυβερνά και μελλοντολογάει,
ποιός εδωσε στον άνθρωπο το δίκιο να βλογάει.
Γιατι τη φύση πολεμά, αφού παιδί της είναι
και του γονέα την τιμή, κινεί για θεαθήναι;
Γιατί ο καλός ξορίζεται στου Δαίμονα το σπίτι,
σαν όλοι άπαξ γεύονται ,και «φως» κι’αποσπερίτη.
Αυτό που ΄βγαίνει τελικά, μέσ ‘από μίσους λάσπη,
του Φοίνικα είναι η παν-ζωή, που λέγεται αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου