Ο ασκός / Λιλή Βασιλάκη

Σαν βελόνες μου τρυπούν,
το μυαλό οι αναμνήσεις,
της ψυχής μου ρωγμές,
της καρδιάς καθιζήσεις.
Τον ασκό του τρυπούν,
μονομιάς δραπετεύουν,
ξωτικά που χορεύουν
εμπαιγμοί που χλευάζουν!

Για τα όνειρα πλάνα,
που μου κάναν κοπάνα.
Για τις φρούδες ελπίδες,
της ζωής μου ρυτίδες.
Για τα ψεύτικα κάστρα
και τ' απόμακρα άστρα...
Και στο τέλος χορεύουν,
και το νου μου νοθεύουν,
μ' αστραπές που τυφλώνουν,
με βροντές που ματώνουν...

Είμαι ο πόνος εγώ!...
Της χαράς το φευγιό...
Η βροχή σου, το κλάμμα!
της λυγμού σου το θάμα!...
Κι εγώ, η επάρατη Θλίψη,
της ψυχής σου η σήψη!...
Κι εγώ!... Κι εγώ!... Κι εγώ!...
Δεν μπορώ... θα εκραγώ!...

Βρωμερές! Σιχαμένες!
Της ψυχής μου οι χλαίνες!
Το κορμί μου πονάτε!!
Την καρδιά τυρανάτε!!
Πώς αυτό θα κοπάσει;
τον ειρμό μου θα σπάσει...
Προσπαθώ, να τις πιάσω,
στον ασκό να τις χώσω
και καλά να ταπώσω.

Μ' αερικά αλυχτάνε...
Σκωπτικά με κοιτάνε,
στην ψυχή μου τριγμός!
Σαν τελειώσει ο χορός,
και το μένος ξεσπάνε
στον ασκό τους γυρνάνε...
Μ' αλί, σ' έναν ύπνο σαράκι,
σε μια πρόσκαιρη νάρκη!!