ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ / Νικολαρέας Πάνος

 Κάποιες  νύχτες  το παράθυρο της  απελπισίας

μένει ανοιχτό. 

Στο πρόσωπο σου πέφτει  αδιόρατα  

μια σκιά  μουντή σαν πένθιμο  προμήνυμα,

ώσπου πυκνό  το σκοτάδι  χιμάει από παντού 

και σε τυλίγει σα να θέλει να σε πνίξει.

Τη ταραγμένη  ψυχή  πυκνό  δίχτυ

ο φόβος σου τη σκεπάζει.

Παγερός  αέρας μπαίνει από τις  χαραμάδες

του μυαλού σου και θεριεύει απ’ το οξυγόνο σου.

 Λυσσομανάει  ένας αόρατος εχθρός

και με χίλιους διαβολικούς  ήχους, σου σπάει τα τύμπανα

σε σπρώχνει σε γκρεμό σε θάλασσα σε πνίγει.

Οι αισθήσεις σου παραληρούν στο πυρετό μιας έκρηξης

τις χάνεις … σα να σε εγκαταλείπουν.

Ώσπου πάλι ξαφνικά

νιώθεις την αρχή με το τέλος να γεφυρώνονται .

Το ξέρεις καλά, εικονική ήταν η αναμέτρηση,

οι τρόμοι τα σκιάχτρα οι βουές και οι γκρεμοί δικοί σου ήταν.

Ξέρεις στο δράμα σου, ο σκηνοθέτης κι ο παραγωγός, εσύ θα’σαι

όσο παραμένεις άπειρος ακροβάτης, στο τσίρκο της ζωής.

Κι έτσι μιαν άλλη ανέμελη στιγμή, συντετριμμένος 

 απ’ τα πρέπει και τα θέλω της,

πάλι θα σε σπρώξει, σ’ έναν άλλο γύρο του θανάτου.