Στο βράχο εκεί που θα σταθείς
καράβια ν' αγναντεύεις,
αφρόσκεπα κύματα σαν δεις
να 'ρχονται αγριεμένα,
μην ξαφνιαστείς, μη φοβηθείς
και με σπονδές δακρύων και κλαυθμών
μην επικαλεστείς τον Δία.
Απλόχωρη την αγκαλιά σου άνοιξε
κι αφέσου γοργόνα Ωκεανίδα,
πρωτόγνωρο νιώσε θώπευμα
και κάλεσμα στων πεθυμιών τη γλύκα,
η κυματούσα θάλασσα του καημού
στα μαϊστράλια των ελπίδων να λουστεί
στον μπάτη των ονείρων να κοπάσει.
Κάποια βαρκούλα θα φανεί,
κάποιο ψηλό κατάρτι,
μπορεί και μια σανίδα ταπεινή
στους πόθους σου λιγοθυμιά
και τη λαχτάρα του ερχομού να φέρει,
δέσποινα τον αργαλειό ν' αφήσεις
και τις μέρες σου υφάδι να μην πλέκεις.
Περίμενε στο ακρογιάλι μόνη,
άγνωστη,λεύτερη, πιστή στον έρωτά σου,
αξόδευτη πλησμονή μακάριας ψυχής,
δίχως μνήμες γυναικών και αναφορές,
χωρίς δαψίλευμα ανδρών και συνηγορίες,
μη σε 'βρει η Αθηνά και σε παρηγορήσει
κι αχρείαστα ο Όμηρος σε διακονήσει.
Θα 'ρθει ο Δυσσέας , θα 'ρθει
από του νόστου την άγρια πεθυμιά,
από τη σοφία των βίαιων καιρών,
αλύτρωτος από γνώσεις και εμπειρίες,
λεύτερος από δελεασμούς και προκλήσεις,
προσκυνητής στην αφοσίωση και την πεποίθησή σου,
με λύτρα ζωής τα ώριμα τ' αξόδευτα τα χρόνια.
10-2-2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου