ΤΣΙΡΚΟ! / Βάκρινος Μιχάλης

Ω! θαυμασμός στον ποιητή ακροβάτη.
Πως εκτελεί τα τόσα κόλπα επικινδύνως;
Πως επανέρχεται απ’την θλίψη για το Μάτι
μ’ εν-άλμα, πίσω στο εγώ του ο θεατρίνος;

Τα όχι τόσο σπάνια είδη βασιλέα
ακολουθούν, λαμπρά φτερά - λιονταριού χαίτη
θα’ναι απ’τη λάμψη τους που έκλεινε η Λ.Ε.Α
όπως τα στόματα, για χρόνια. Υπηρέτη

σήκω λοιπόν και κοίτα να αλαλάζουν
τα πλήθη, μόλις στη σκηνή βγαίνει το τέρας
στα ολόχρυσα, προτού το δάκρυ να στεγνώσει.

Των πεύκων τ’ άκρα αντί ρετσίνι αίμα στάζουν.
Η αθεΐα μας θα φταίει, όχι ο αέρας
που ούτε και φέτος δεν μας έσωσαν οι Ρώσοι.