Η ΓΕΝΝΗΤΡΑ ΜΟΥ / Αρετή Γουργιώτου

Μίσεψες ,Ζωή μου!
Νοσταλγικά κρατώ το ανθογυάλι των στιγμών μου.
Χαμόγελα μού αντιστέλνει και ματσάκια παπαρούνες κι ανεμώνες,
με αγάπη από τους αγρούς μαζεμένα.
Δίπλα κείνη η τούμπα με το μικρούλι άνοιγμα ,όπου παίζαμε κρυφτό.
Τάφο Μυκηναϊκό τον ονομάτισαν αργότερα οι Αρχαιολόγοι.
Για μάς ήταν η σπηλίτσα . Εκεί ευλαβικά αποθέταμε τα παιδιακίσια μας όνειρα. Κατόπιν τα σκορπίζαμε στα ολάνθιστα λιβάδια.
Ανάρια στον λόφο του Άι Λιά μας σκαρφαλώναμε ,την σκέπη της μικρής μου Πατρίδας.
Σκαλίζαμε πάνω στις πέτρες τις τεράστιες του Τείχους.
Την καρδιά μας ζωγραφίζαμε στις λίθινες δομές του κάστρου της Φθίας.
Τότε δεν ξέραμε.
Αγνοούσαμε πως στήναμε γέφυρα συνομιλίας με την Ιστορία.
Ήταν οι πέτρες , όπου ξεκρίναμε φίδια και κρινάκια ανταμωμένα με το ξωκκλήσι το εγκιβωτισμένο του Προφήτη με το κουπί ,αναζητητή της Ου- τοπίας.
Κάτω η απλωσιά κεντημένη με τις λιγοστές κεραμιδένιες στέγες ,ο Ταμπάκος , η κολυμπήθρα του Αχιλλέως, και πέρα ,ως το βάθος του ορίζοντα ,τα σταροχώραφα.
Ο Τόπος μου ,η Γεννήτρα μου , η Φάρσαλος ,Φθίας Γη.

Αρετή Γουργιώτου

Από την ποιητική συλλογή

" Μνήμες Πατρίδας"