O δρόμος με τα
δειχνοήλια* φιδωτός
οι σπόροι του
παράξενα γερμένοι
γνέφουν το
φως, πολύπλευρα στραμμένοι
μα των ορίων
μας ο χρόνος, γραμμωτός
***
Η δίψα σου,
κατάφωρη, πώς καίει τα χείλη
μικρές ανάσες
η δροσιά του πρωϊού
νωχελικές
σταγόνες μπλάβου ουρανού
ακούραστες σαν
ευλογιά πέφτουν στο δείλι
***
Ο Αύγουστος
επρόκαμε να κάψει πάλι γη
στων ελαιώνων
τις βραγιές πάν σε ψηλά αλώνια
εκεί, οπού
φωλιάζουνε, του κόσμου τα αηδόνια
μα του καημού
η θάλασσα, γλύφει κάθε ακτή
Ας είναι
γλαροπέταγμα, ετούτη εδώ η σκέψη
ας είναι
κλινοσκέπασμα, του νου αυτή η τέρψη....
*δειχνοήλι=ηλιόσπορος=ηλίανθος
(από τη
συλλογή «Σονέτα. 2014-2017)
*Ηώς** (Φωτεινή.Α.Κ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου