Εμεινε η φωνη της σιωπης
να σε καλει ναρθεις πισω
και τα ματια με διχως φως
να κυνηγουν τη σκια σου
που ολο χανεται κι απομακρυνεται
Απλωμενα τα χερια αγγαλιαζουν το σκοταδι
που κοβεται με μαχαιρι πια
Δεν περιμενω να ξημερωσει
Με σπασμενα φτερα αετος η καρδια μου
πως να πεταξω πως να σε φτασω
Ενα οραμα το σωμα π αγγαλιαζα
και μαζι του χανομουν
Εμεινε μονο η θυμηση
στο μεθυσμενο μυαλο να χορευει
Και οι πικρες παλαμακια κτυπουν
στον ξεφρενο χορο που εστησε η παραισθηση
κι ανταγωνιζεται τη λογικη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου