Συντετριμμένη εκεί όπου απευθύνθηκε,
πέντε κενές παύλες του παιγνιδιού της κρεμάλας
χέρια περιπλεγμένα σώματα νοερά ενωμένα
spread no woman's land
εκφέροντας ο λόγος της μια τόσο ευγενική προστακτική
που διένυσε τη ζωή της
από την έκσταση στον σταυρό.
Ζώντας με την ψευδαίσθηση
ότι ακινητεί ο χρόνος στις αχανείς μεγαλουπόλεις
-μια αγιογραφία πανικού με παπιγιόν-
κι η σιωπή γίνεται
πρωινό φιλί
μες στην ομίχλη ενός δυσώδους
παρελθόντος,
με τον πυρσό της άνοιξης
που η νεανική καρδιά της
προσδοκούσε σαρωτική να γίνει καταιγίδα, κάθε
διέξοδος απρόσφορη,
ολόκληρος ο νους
μια θρηνωδία πιάνου
από την εποχή της μήτρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου