Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
Χόρεψαν πάλι οι μέρες στον κύκλο
της φωτιάς
κι αναμοχλεύτηκαν στου χρόνου το
καμίνι
ήρθαν παλιές εικόνες στην άκρη
της ματιάς
κι απ’ τη γωνιά του δρόμου ένα
χαμίνι.
Φέραν πραματευτάδες μετάξινα
πανιά
για να στολίσουμε του ονείρου το
σαλόνι
το φως που ξημερώνει στου κήπου
τη γωνιά
ήλιος λαμπρός προβάλει απ' το
μπαλκόνι.
Χρώματα ξεχασμένα σε φόντο
θαλασσί
γέρικα πλοία που ναυάγησαν στα
ξένα
κρύβει το ακροθαλάσσι μια κάμαρα
χρυσή
που αναπολεί σεντόνια αγαπημένα.
Πλάθει ο καιρός ελπίδα σε
διάφανο γυαλί
πρόσωπο πλάνο που ακουμπά σ’ ενα
ποτήρι
έχει και το μεθύσι την όψη την
καλή
σταφύλι στης ζωής το πατητήρι.
Έτσι περνούν οι αλήθειες κι οι
ώρες μας μαζί
σαν φιλμ νουάρ που αποκοιμίζει
την ψυχή μας
στου ορίζοντα το βάθος καμώνεται
πως ζει
ουράνιο τόξο μέσα απ' την βροχή
μας
**
ΚΛΕΜΕΝΟΣ
ΟΥΡΑΝΟΣ
Πρόθυμες είναι
οι καρδιές
στης Γης το
μετερίζι
που 'χουν πολλά
ν' αφηγηθούν
τις έρημες βραδιές
είναι κι’ εκείνο
το πουλί
που αδιάκοπα
γρυλίζει
κι’ οι μέρες που
φαντάζουνε
στα μάτια μας
ρηχές.
Ένας κλεμμένος
ουρανός
στου ορίζοντα τα
βάθη
είναι η στιγμή
που ο γίγαντας
πήγε να κοιμηθεί
δρόμος στενός
για χίμαιρες
του ονείρου μας
τα λάθη
κι’ ένας αλήτης
που ζητά
κουράγιο να
σταθεί.
Μια πόλη που
μεγάλωσε
δίχως να μας
ρωτήσει
κι’ έζησε μέσα
μας γυμνή
με κρότους και
φωνές
βιάζεται ο μάγος
της αυγής
να βγει να
σεργιανίσει
γαλέρες τα
καράβια μας
σε θάλασσες φτηνές.
Μοιάζει καμένο
κούτσουρο
το μέτωπο του
αντάρτη
οι ελπίδες
αρμενίζουνε
με τρύπια τα
πανιά
φλάμπουρο
γίνονται οι καημοί
στου Κόσμου το
κατάρτι
μα είναι οι
άγκυρες βαριές
και βρόχος τα
σχοινιά.
Έλα λοιπόν να
ζεσταθείς
διαβάτη της βροχής
που ’χεις το
βήμα αδέξιο
την όψη σου
χλωμή
είσαι κι εσύ το
απόνερο
μιας άφθαρτης
ψυχής
της πλημμυρίδας
το κρασί
της άμπωτης
ψωμί.
**
ΜΟΝΑΧΑ ΑΓΑΠΗ
Φεύγουν οι μέρες για ταξίδι μακρινό
παίρνουν μαζί τους μια βαλίτσα
κι ένα χάδι
πίσω απ’ το φως παραμονεύει το
σκοτάδι
άδειο το βλέμμα σημαδεύει το
κενό.
Τ’ αστέρια αιχμάλωτα στο δίχτυ
της νυχτιάς
βγαίνει λειψό σε μαύρο φόντο το
φεγγάρι
πάμε στο αβέβαιο με αταίριαστο
ποδάρι
λείπει απ’ το βήμα μας το χρώμα
της φωτιάς.
Πέρα απ' τα σύννεφα πιο πάνω απ'
το κουράγιο
φάλτσος λυράρης χαιρετά τον
μισεμό
μένει δεμένο το καράβι στο
μουράγιο
είναι γραφτό του να μην έχει
πηγαιμό.
Τα κάστρα απάτητα στου χρόνου
την πορεία
ο δρόμος μοιάζει να μην έχει
επιστροφή
ίδια φαντάζει στο μυαλό μας η
ιστορία
που μας πηγαίνει στην επόμενη
στροφή.
Όλα πουλιούνται στο παζάρι της
ντροπής
γράφουν τη μοίρα των πραγμάτων
τα ρολόγια
είναι στιγμές που περισσεύουνε
τα λόγια
όταν απλώνεται ο ήχος της
σιωπής.
Στου νου την κάμαρα ματώθηκε η
καρδιά
θα ’ρθω στην στράτα την παλιά να
σ’ ανταμώσω
μονάχα αγάπη στην αγάπη σου θα
δώσω
και μιαν ευχή που πρωτοκάναμε
παιδιά.
**
ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ
Χάσαμε το φως
από τα μάτια
στ’ άδυτα μιας
μοίρας σκοτεινής
χτίσαμε στον
ύπνο μας παλάτια
γίναμε πλανήτες
απλανείς.
Τέλειωσε κι’
αυτό το καλοκαίρι
σαν μια φευγαλέα
ανασεμιά
πάνε τα πουλιά
σε άλλα μέρη
πέρα από του νου
την ερημιά.
Τρέχουν οι
στιγμές μας στο ρολόι
που ’χει σ’ ένα
τοίχο ξεχαστεί
μόνο της βροχής
το μοιρολόι
ψάχνει κάποιο
τρόπο ν' ακουστεί.
Ίσως κάποια μέρα
να ξυπνήσουν
θύμησες που
μοιάζουν σφραγιστές
είναι τα κλειδιά
που δεν θ’ αφήσουν
του ονείρου τις
κάμαρες κλειστές.
**
ΦΥΓΑΝ ΤΑ ΠΛΟΙΑ
Φύγαν τα πλοία
απ' το λιμάνι
κι απόμειναν οι
ναυαγοί
σ' ένα ποτήρι
που δε φτάνει
για να γιατρέψει
την πληγή.
Μια Παναγιά στο
παραθύρι
δίνει κουράγιο
στην ψυχή
είναι η ζωή μας
χαρακίρι
σαν χρυσαλίδα
στη βροχή.
Κίτρινα φύλλα
στο μπαλκόνι
όψη χλωμή και
μια ντροπή
για το παιδί που
μεγαλώνει
μόνο του μέσα
στη σιωπή.
Φέρνουν τον
χρόνο οι αναμνήσεις
στο ψέλισμα της
χαραυγής
οι ελπίδες
ψάχνουν εξηγήσεις
στα λόγια της
δροσοπηγής.
Και το πουλί που
φτερουγίζει
στου κήπου μας
την παγωνιά
γίνεται αστέρι
και φωτίζει
την φτωχική μας
γειτονιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου