πλατει – ντύνονται μ’άνθη ως πέρα οι κάμποι
μα είναι φορές που σα διαμάντι λάμπει
το δάκρυ – κι ο καημός,βρόχι,με πνίγει.
Σαν κάτι απ’ την καρδιά μου νάχη φύγει,
που η πίκρα της ζωής την τρώει σαν κάμπη.
Τα μάτια σου γελάνε – ουράνια θάμπη
εντός μου πλυμμυράνε μ’ ένθεα ρίγη.
Τα μάτια σου ένα τρέμουλο,ένα χάδι,
κ’ έτσι γλυκά-γλυκά που με κοιτάνε
τα πιο μεγάλα πάθη μού ξυπνάνε
και θ άθελα ένα ωχρό θλιμμένο βράδυ,
που αγνάντια τους θε να μαι και σιμά τους,
το θάνατο να βρω στ’ ανάβλεμμά τους.
πηγή: http://yfos-texnes.blogspot.com.cy/2014/04/blog-post_16.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου