Ονειροβάτης: Ποιητική Συλλογή του Αντώνη Θαλασσέλη (Απόσπασμα)

ΑΤΡΑΠΟΣ

Αιώνας οι νύχτες

 κι οι ώρες δεσμώτες.

Στη ροή του κόσμου

αφουγκράζομαι την ανάσα σου.

Νιώθω τη ζεστασιά της

να χαϊδεύει τα µάτια µου.

Ακούω τη φωνή σου

να τρυπάει το είναι µου,

την ψυχή µου βασανίζει,

 τη λεηλατεί.

Να γκρεµίσω θέλω την απόσταση.

Να µαστιγώσω τον χρόνο γοργά να τρέξει σαν άτι.

Τις µέρες να διαγράψω

από τα ηµερολόγια του τοίχου.

Όλα ένα να γίνουν.

Μια αγκαλιά!

Ένα χάδι! Ένα φιλί!

Στο σώμα σου να µπω να μείνω, να ονειρευτώ...

**

ΑΜΦΙΡΡΟΠΗ ΑΙΣΘΗΣΗ

Ανηλεής ο πόλεµος,

κονταροχτυπιούνται τα µάτια,

θέτει όρους το µυαλό,

τους αναιρεί η καρδιά,

χτυπάνε δυνατά οι σφυγµοί,

ακούει η ψυχή και ορµά,

µατώνουν τα χείλια,

σώµα µε σώµα η µάχη,

φωτιά παίρνει το πεδίο,

µυρωδιά σάρκας παντού,

ουρλιαχτά δυνατά,

βαριές καυτές ανάσες.

Η µάχη έχει κριθεί,

νικητής... Ο έρωτας!

**

ΘΡΥΨΑΛΑ

Στιγµές...

Φουντώνει η καρδιά

και το µυαλό κλειδώνει,

δεσµά φοράει η µοναξιά

τη νύχτα φυλακίζει.

Σαν χαρακιά από γυαλί

η σκέψη µου µατώνει,

στάζουν οι λέξεις στο χαρτί

κι η πένα σιγοκλαίει.

Οι θύµησές µου, Γολγοθάς,

σηκώνουν τον σταυρό τους

κι αναµνήσεις κοφτερές

τα όνειρα σταυρώνουν.

Γι’ αυτές µιλάω τις στιγµές,

που σε ζητώ τα βράδια!

**

ΑΓΥΡΤΗΣ

Δε λογαριάζω

στη ζωή καηµούς και λύπες.

Δένω τον φόβο

µε σχοινιά µη δραπετεύσει.

Παίρνω το ρίσκο και γυρνώ

στους ουρανούς του πάθους.

Αµίλητος πορεύοµαι

σαν άγαλµα αρχαίο.

Στύβω σε καθαρό πανί

το δάκρυ, τον ιδρώτα

και την καυτή ανάσα σου

την έχω αποκούµπι.

Άγια ετούτη η στιγµή,

που αλήτεψα στα µάτια σου.

Στα πύρινα σεντόνια σου

ταξίδεψα αγύρτης,

στο σώµα σου πλανήθηκα,

στους χάρτες της ψυχή σου...

**

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΜΦΙΘΥΜΙΑΣ

Αισθησιακή µου οπτασία,

βασανιστική µου υπόσταση

των στριµωγµένων ονείρων µου.

Πού να γείρω να δω µέσα απ’ το φως

της ηλιαχτίδας την αέρινη µορφή σου,

να δώσω χρώµα και δύναµη

στο αχανές σύµπαν!

Να περιπλανηθώ σε γαλαξίες

του υπογείου βασιλείου,

σε συµπλέγµατα αστέρων

και ουράνιων κόσµων

που χάνονται στο πέρας του χρόνου,

αλλά το φως τους δεν σβήνει.

Λάµπεις και συ µαζί τους

και υπάρχεις για να φωτίζεις

το σκοτεινό τούνελ της έκστασής µου,

αγκαλιάζοντας γυµνά αγάλµατα

που τρέχουν και φωνάζουν

πως η λάµψη που φαίνεται

είσαι συ στην άκρη του κόσµου.

Χαρίζεις φως στο σκοτάδι µου,

γιατί απλά ζω την ανάσα σου,

µυρίζω τη σάρκα σου,

αν και απέχεις

από το νησί των επιθυµιών µου,

µε κλειστά µάτια ελπίζω,

γιατί υπάρχεις στον κόσµο που ζω.

Α΄ βραβείο ποίησης στον 7ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό του ΕΠΟΚ 2017

**

ΟΡΚΟΣ

Αγάπη µου, να σε προσέχω θέλω,

να σε νοιάζοµαι, να ζω µόνο για σένα.

Κρυφά να σε ακολουθώ, στο διάβα σου να είµαι

φάρος, προστάτης κι οδηγός, σκιά της ύπαρξής σου.

Τις νύχτες να σ’ ακροβατώ σε πύρινα σεντόνια,

σε ουρανούς απόλαυσης, σε ηδονικά ταξίδια.

Τυφλή υποταγή

«ψυχή τε και σώµατι» στο είναι σου για πάντα

µε όλες τις αισθήσεις µου, σε όλα σου τα θέλω.

Υπόσχεση παντοτινή, ο θάνατος να δώσει τέλος!

**

ΕΡΩΤΑΣ

Ανατολή ηλίου

και υπόκλιση αστεριών

στο διάβα σου.

Αγέρωχη η µορφή σου

ατενίζει την Ανάστασή µου.

Λυγµοί αγγέλων

και ουράνιες ψαλµωδίες

στο συναπάντηµά µας.

Στον ερχοµό σου η άνοιξη

ξεγέλασε τον χειµώνα.

Λουλούδια άνθισαν,

χελιδόνια ήρθαν.

Μαγική µελωδία

ξεχύνεται στην πλάση,

νότες τρυφερές

φωνάζουν σ’ αγαπώ!

**

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Κοιτάς τ’ αστέρια τ’ ουρανού

κι όλο µε σκέφτεσαι,

δακρύζεις που ’σαι µακριά µου.

Μην κλαις τη νύχτα αυτή,

σκέψου το ίδιο φεγγάρι φωτίζει

το µονοπάτι της αγάπης µας.

Κι αν το ξηµέρωµα χαράξει,

ίδιος ήλιος λαµπερός θα ζεστάνει

µε φως τις καρδιές µας.

Ίδιος θα ’ναι κι ο άνεµος

που από δω θα τρέξει

σιµά σου να ’ρθει να σε βρει.

Στο παραθύρι σου να βγεις

να τον προϋπαντήσεις,

του ’πα να σου χαϊδέψει τα µαλλιά.

Την αγκαλιά σου άνοιξε

να δεις τι σου ’χω στείλει,

ένα µεγάλο σ’ αγαπώ,

γλυκό φιλί στα χείλη.

**

ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Στη φαντασία έπλασα

µια ζωγραφιά

στον νου και τη στολίζω,

έκανα µ’ άνθη µια καρδιά

και έβαλα µέσα εσένα.

Νύχτα να σ’ ονειρεύοµαι

κι όταν ξυπνάω την αυγή

κοντά µου να σε παίρνω,

χώρια µην είµαστε ποτέ

στο ίδιο σώµα µια ψυχή.

**

ΑΝΕΠΑΦΗ ΘΥΣΙΑ

Γλυκός ήλιος χαϊδεύει το κορµί σου,

αργά, βασανιστικά.

Σβήνουν τα φώτα

κι απ’ τη χαραµάδα των χειλιών σου

αστράφτει τ’ όνειρο

και γίνεται θυσία.

Στον βωµό της προσµονής σου

χάνεσαι, βουλιάζεις,

κι εγώ σε κοιτώ

να σπαρταράς.

Τη φυγή σου να ικετεύεις

στα ακροδάχτυλα του πόνου.

Αργείς και καρτεράς,

ζεις για το τέλος,

και σαν το χρώµα του ουρανού θ’ αλλάξει,

θα δεις τη λάµψη

κι όλα θα τελειώσουν!

Μην αργείς, σε περιµένω...

**

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ

Το νιώθω, κοιµήθηκες,

δεν πειράζει,

ξεκουράσου, ψυχούλα µου,

γλυκός να είναι ο ύπνος σου.

Θα σε συντροφεύει

η σκέψη µου.

Θα σε προστατεύει

η προσευχή µου.

Απλά να ξέρεις,

για µένα δεν υπάρχει

πια τώρα το τέλος του κόσµου

αλλά µόνον η αρχή.

Η αρχή για να φτάσω µαζί σου,

ώς το τέλος.

Σ’ αγαπώ... Αυτό µόνο!

**

 ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ

Η Τελευταία γραµµή

τραβήχτηκε,

έκλεισε ο κύκλος,

όλα χάθηκαν σε µια στιγµή

τα πάντα στο όριό τους,

τα λόγια έφτασαν στο τέρµα,

δεν έχουν τίποτα να πουν,

γυρνούν αδέσποτα,

φωνάζουν δυνατά,

η ώρα έρχεται,

το σκοτάδι πλησιάζει.

**

ΤΑ ΣΚΑΛΙΑ

Το έβλεπα,

σιγά σιγά έπαιρνε µορφή.

Όνειρα έκανα,

άσπρη σαν χιόνι,

αέρινη να κατεβαίνεις τα σκαλιά.

Το σκεφτόµουνα συνέχεια,

η χαρά µου απερίγραπτη.

Σε φανταζόµουνα

µε τη λάµψη στα µάτια,

µε το χαµόγελό σου.

Κατέβηκα τα άψυχα σκαλιά

της προσµονής, µαρτύριο πια.

Δάκρυσα, πληγώθηκε η ψυχή µου,

στη φαντασία µου όλα.

Το όνειρο έµεινε όνειρο.

Κι εγώ θαµπά βλέπω τον κόσµο.

**

ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ Τ’ ΑΣΗΜΑΝΤΑ

Τούτη δω είναι η ευτυχία

και µην ψάχνεις αλλού

να τη βρεις.

Ένα µικρό καλύβι

µε την αγάπη σου να ζεις.

Ένα λουλούδι χαρισµένο

από τον σύντροφό σου.

Ένα ψιθυριστό σ’ αγαπώ

τότε που δεν το περιµένεις.

 Ένα χέρι να σε χαϊδεύει,

δυο µάτια µε γλύκα να σε κοιτούν.

Ένας ήρεµος ύπνος,

µια καυτή ανάσα

σε µια ζεστή αγκαλιά.

Ένα δειλινό συντροφιά

και να νιώθεις µονό εσύ

ότι υπάρχεις στον κόσµο.

Ένα όνειρο, µια ελπίδα, µια ευχή

παντοτινά να ’στε µαζί.

Τούτα δω τα τόσο απλά,

τούτες τις µικρές στιγµές

ζήτησε να ’χεις

κι ευτυχισµένος θα ’σαι!

Έγραψαν για την Ποιητική Συλλογή:

Οι 100 λέξεις του ΔΗΜΗΤΡΗ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Για τον «Ονειροβάτη» ΑΝΤΩΝΗ ΘΑΛΑΣΣΕΛΗ.

«Ο Αντώνης Θαλασσέλης

είναι ένας ερωτευμένος ποιητής.

Κι αν όλοι οι ερωτευμένοι γίνονται

για κάμποσο και ποιητές,

τούτο δεν σημαίνει πως όλοι οι ποιητές

δεν είναι πάντοτε ερωτευμένοι.

Με την ίδια τη ζωή.

Και με το δικαίωμα της ανάσας.

Αν τώρα όλο τούτο μεταφραστεί

πάνω σ’ έναν άλλον άνθρωπο,

ό,τι απομένει τότε για τον ερευνητή,

είναι να ψάξει πόση απ’ την ποίηση για τον έρωτα

τρέπεται και σε έρωτα για την ίδια την ποίηση.

Θεωρώ λοιπόν, πως ο φίλος μου ο Αντώνης,

(γιατί είναι φίλος μου)

θα μείνει εφ’ όρου ζωής, ερωτευμένος.

Γιατί είναι ποιητής.

Κι αυτό τα λέει όλα».

Καλύβια Σαρωνικού, Μάης 16 στα 2017

**

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΕΝΟΣ... «ΟΝΕΙΡΟΒΑΤΗ»

Γράφει ο Καθηγητής  Δημήτρης Νικορέτζος                                    

Ποιητής, Δοκιμιογράφος και  Κριτικός της Λογοτεχνίας

ΣΕ ΕΠΟΧΕΣ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΥΣΤΕΡΙΑΣ, όπου τα πάντα συνέχει ο µηχανικός πολιτισµός κι εξουσιάζει ο κυβερνοχώρος, φαίνεται πως υπάρχουν ακόµη φωνές που επιµένουν να οµιλούν µε τη γλώσσα της ποίησης. Και η ένθεη αυτή γλώσσα εξακολουθεί να ακούγεται και να «θάλλει», ακµαία και λαµπερή, κυρίως στα λεσβιακά χώµατα, απηχώντας τις αιολικές µολπές της Σαπφώς. Κορυφαία πνευµατική έκφανση του ποιητικού βιότοπου της Λέσβου η λεγόµενη «Λεσβιακή Άνοιξη» του Μυριβήλη και του Πρωτοπάτση, κι ένας από τους τελευταίους της εγγονούς µε αξιοπρόσεκτα βήµατα στην ποιητική κονίστρα, ο Αντώνης Θαλασσέλης, νέος ποιητής απ’ τα µέρη του Πλωµαριού, ειδικότερα του Νεοχωρίου – Μπορός – της δεύτερης κωµόπολης του νησιού, που είναι η εκ πατρός πατρίδα του υπογραφόµενου. Ο Θαλασσέλης ονοµατίζει την ποιητική του συλλογή µε την ωραία «πεποιηµένη» λέξη Ονειροβάτης, εκτόπλασµα, προφανώς, της λέξης υπνοβάτης. Ο Λέσβιος ποιητής είναι ένας πολυπράγµων δηµιουργός που «διακινεί» τις πνευµατικές του ανησυχίες και δραστηριότητες κυρίως στα ηλεκτρονικά µέσα –από τα οποία µάλιστα εκπέµπει και ραδιοφωνικά– µε ενδιαφέροντα όχι αποκλειστικά ποιητικά, αλλά σε όλες σχεδόν τις «περιοχές» της τέχνης (θέατρο, µουσική, στίχο, σύνθεση, και πάει λέγοντας). Ο Θαλασσέλης είναι κατ’ εξοχήν λυρικός ποιητής, στον υπέρτατο βαθµό ερωτικός, µε έντονες καλλιτεχνικές επιρρέπειες –αν και εκ πρώτης όψεως δεν του φαίνεται– µε «ατηµελησία» µποέµ του Παρισιού, τόσο στην εξωτερική του εικόνα όσο και στην καθηµερινή του αµφίεση (σχισµένο Τζην, κοντοµάνικο κ.λπ.) Ο λυρικός χαρακτήρας της ποίησής του γίνεται αµέσως αντιληπτός –από το πρώτο κιόλας ποίηµα του µε µια ευαισθησία που αιφνιδιάζει. Ο ποιητικός του λόγος είναι «αρωµατικός». Θέλω να πω ότι είναι λόγος εγκάρδιος, τρυφερός, προσηνής διαχυτικός, που µάλλον έχει αποδέκτη, µία το ίδιο ευαίσθητη θηλυκή συλφίδα, αφού η ποίησή του φαίνεται να «οικοδοµείται», εκ θεµελίου, πάνω στο δικό της πρόσωπο. Το πάθος του για το ερωτικό του θέλγητρο έχει πολλές διακυµάνσεις (λαχτάρα, νοσταλγία, επιθυµία, στέρηση, προσµονή) αρχίζοντας από το ζενίθ (όταν εκείνη είναι κοντά του) και φτάνοντας ώς το ναδίρ (όταν υποφέρει στην απουσία της). Ιδού δυο δείγµατα της ποιητικής του έµπνευσης ένα µε την παρουσία της αγαπηµένης του, µε τον τίτλο «Έρωτας» και ένα µε τη στέρησή της, µε τον τίτλο « Θρύψαλα»:  Έρωτας (µε την παρουσία της) Ανατολή ήλιου/και υπόκλιση αστεριών/στο διάβα σου./Αγέρωχη η µορφή σου/ατενίζει την Ανάστασή µου./Λυγµοί αγγέλων/και ουράνιες ψαλµωδίες/στο συναπάντηµά µας./Στον ερχοµό σου η άνοιξη/ξεγέλασε τον χειµώνα./Λουλούδια άνθισαν,/χελιδόνια ήρθαν./Μαγική µελωδία ξεχύνεται/στην πλάση, νότες τρυφερές/φωνάζουν σ’ αγαπώ! Και το ποίηµα Θρύψαλα (µε την απουσία της) Στιγµές.../Φουντώνει η καρδιά/και το µυαλό κλειδώνει,/δεσµά φοράει η µοναξιά/τη νύχτα φυλακίζει./Σαν χαρακιά από γυαλί/η σκέψη µου µατώνει,/στάζουν οι λέξεις στο χαρτί/κι η πένα σιγοκλαίει. Οι θύµησές µου,/Γολγοθάς,/σηκώνουν τον σταυρό τους/και αναµνήσεις κοφτερές/τα όνειρα σταυρώνουν./Γι’ αυτές µιλάω τις στιγµές,/που σε ζητώ τα βράδια! (Μεταφέρω το ποίηµα στη µορφή αυτή, γιατί είναι κλασσικός 15σύλλαβος, µ’ έναν «αιθέρα» δηµοτικού τραγουδιού). Πάνω σε ανάλογα µοτίβα κινούνται και τα υπόλοιπα ποιήµατα των ονειροβασιών του Αντώνη Θαλασσέλη, µε εναλλασσόµενα συναισθήµατα και µε ποικίλους λυρικούς χρωµατισµούς, όπου επιβάλλεται η «τρέλα» και ο σεισµός του έρωτα. Ο απόλυτος αυτός έρωτας είναι που πυρπολεί τη σκέψη του και δονεί την καρδιά του –έρωτας Θεός και ήλιος που τον καίει. Όταν η µούσα της ποίησής του λείπει, ο πόθος του γι’ αυτή γίνεται φαντασία, γίνεται οπτασία, φτάνει συχνά στα όρια του πόνου. Η ερωτική ποίηση είναι ωστόσο µια ποίηση επί ξυρού ακµής, γιατί µπορεί να παρασύρει τον ποιητή σε διαβητικές γλυκερότητες, σηµείο στο οποίο ο Θαλασσέλης φτάνει κάποτε στα όριά του, µε λίγες ωστόσο φορές να το ξεπερνάει. Αυτή η εσωτερική του τρικυµία, όταν η ψυχή του υποφέρει, µε µια στέρηση ηρωινοµανούς, είναι σχεδόν ψηλαφητή στην ποίησή του, στέρηση κραυγαλέα παρά την τροχοπέδη που του θέτει η σκέψη και η λογική, όπως ο ίδιος άλλωστε οµολογεί στο ποίηµά του «Αµφίρροπη Αίσθηση». Όµως παρά τους όρους αυτούς «η µάχη έχει κριθεί,/νικητής... Ο έρωτας». Έτσι λοιπόν ο ποιητής γίνεται... κλέφτης του ειδώλου της αγαπηµένης του: κλέφτης της ανάσας της, των µατιών της, της φωνής της, των ονείρων της, διαρρήκτης της καρδιάς της. Ωστόσο – καθώς µας το δηλώνει – «το µεγάλο πάθος/δεν περιγράφεται/σε ένα τραγούδι». Και τον βλέπουµε τον Θαλασσέλη – έρωτος ένεκεν – να φτάνει ακόµη και σε µεταφυσικές σφαίρες, όπως στο συµβολικό του ποίηµα «Επέκεινα», όταν «υποψία εκ του µηδενός/κυκλώνει τη µοναξιά» και µοιάζει «αλλόκοτη η διαιώνιση». Αλλά, το νέο γυναικείο του ίνδαλµα θα τον κάνει να ξεχάσει την πρωτινή ερωτική του ζωή κατά 360 µοίρες, καθώς τα συναισθηµατικά του όνειρα αλλάζουν... παραλήπτη! Μερικά του ποιήµατα, µε τόνο αυτοεξοµολόγισης, είναι εξαιρετικά συγκινητικά, όπως τα ποιήµατα «Φοβάµαι», «Βυθίζοµαι», «Πάλαι ποτέ», «Το κύτταρό σου», «Όρκος» (έως θανάτου αυτός) και «Στον αστερισµό της αµφιθυµίας». Πάντως είναι στιγµές που ο Θαλασσέλης αφήνει να τον οδηγεί το παιδί που υπήρξε. Εννοώ ένας απόλυτος ροµαντισµός. Καλωσορίζοντας τον φέρελπι ποιητή στο «Πρώτο Σκαλοπάτι» του Καβάφη, τον υποδέχοµαι µε πολλές προσδοκίες στη χώρα της λεσβιακής ποίησης, ευχόµενος να είναι... µακρύς ο δρόµος. Κλείνοντας τις σκέψεις αυτές, ανθολογώ το ποίηµα «Νανούρισµα – εννοείται στην αγαπηµένη του – που θεωρώ το τρυφερότερο ποίηµα της συλλογής του: ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ Το νιώθω, κοιµήθηκες,/δεν πειράζει,/ξεκουράσου ψυχούλα µου,/γλυκός να είναι ο ύπνος σου./Θα σε συντροφεύει/η σκέψη µου./Θα σε προστατεύει/η προσευχή µου./Απλά να ξέρεις/για µένα /δεν υπάρχει πια τώρα/το τέλος του κόσµου που λένε/µα µόνο η αρχή./Η αρχή για να φτάσω µαζί σου,/ώς το τέλος./Σ΄αγαπώ ... αυτό µόνο!/