ΕΙΝΑΙ...
Είναι
κάτι χώρες μακρινές
που
όλοι ονειρευόμαστε να πάμε
χώρες
που φαντάζουν μαγικές
στ’
άδυτα του χάρτη όταν βουτάμε.
Είναι
κάτι θάλασσες πλατιές
όμορφες
νεράιδες ξεχασμένες
που
αν τις βρουν αγέρα σαϊτιές
τρίζουνε
τα δόντια αγριεμένες.
Είναι
κάτι αστέρια φωτεινά
άσβηστα
στα ουράνια μας λυχνάρια
άγγελοι
που παν στο πουθενά
όταν
ξαγρυπνούν τα παληκάρια.
Κι’
είναι κάτι αγάπες φλογερές
μπρούτζινα
κορμιά μεσ’ στο λιοπυρι
σκέψεις
στο μυαλό παντοτινές
πρώτες
στης καρδιάς το πανηγύρι.
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Βίρα
τις άγκυρες παιδιά
σαλπάρουμε
και πάλι
για
μέρη που νοστάλγησαν
κάποιοι
θαλασσινοί
αποσταμένοι
ναυαγοί
σε
απόμερο ακρογιάλι
το
πέλαγο αγναντεύοντας
γεμάτοι
προσμονή.
Φουλάρετε
τις μηχανές
κι
ο χρόνος δε μας φτάνει
ένα
ταξίδι σαν κι αυτό
δεν
παίρνει αναβολή
φιλόξενο
θα μας δεχτεί
το
απάνεμο λιμάνι
η
φλογισμένη μας καρδιά
τα
στήθια πυρπολεί.
Φέρε
το κυάλι δεύτερε
δώσε
μου το τιμόνι
να
ξανοιχτούμε γρήγορα
σε
δρόμους μακρινούς
με
τούτο το πλεούμενο
τα
κύματα να οργώνει
και
τα πουλιά να σκίζουνε
γαλάζιους
ουρανούς.
Βίρα
τις άγκυρες παιδιά
αντίκρυ
στο μουράγιο
μορφές
αγαπημένες μας
μαντήλια
μας κουνούν
και
ψάχνουν μες στα μάτια μας
να
πάρουνε κουράγιο
ταμένες
απ’ τη μοίρα τους
πάντα
να καρτερούν.
==
Η ΚΗΛΙΔΑ
Πολυδιάσπαση
κυττάρων
υποταγή
σε γκρίζο φόντο
μπόι
που ταίριαξε στον πόντο
με
την απόδραση των φάρων.
Συναλλαγές
σε ένα κατάρτι
κι’
οι διαφορές πρίμο σεκόντο
σκέψεις
που πήγανε στο βρόντο
σαν
ένα απόστημα στο χάρτη.
Ένας
κομήτης στο φεγγίτη
μυσταγωγία
των γερόντων
τρίζουν
οι πράξεις των αρχόντων
βρόχος
το μάνταλο στο σπίτι.
Χταπόδι
η νύχτα που απλώνει
νεκροτομή
στης γης τον πόνο
κανείς
δε μίλησε για φόνο
μόνο
η κηλίδα στο μπαλκόνι.
--
ΑΠΟΨΕ
ΔΕ ΘΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ
Απόψε
δε θα τραγουδήσω
θέλω
μονάχα να μιλήσω
για
μια παράξενη κηδεία
δίχως
παπά και συνοδεία.
Αντί
για στέφανα μια μπάντα
κάποιοι
μας φώναζαν: «στην πάντα
εδώ
ειναι χώρος επισήμων»
λαθρόβιων
ετερωνύμων.
Χασκογελούσαν
οι μανάδες
φωτιές
ανάβαν οι κυράδες
άδεια
κυλούσε η νεκροφόρα
και
βόγκαγε στην ανηφόρα.
Απόψε
δε θα τραγουδήσω
ούτε
για χάρη σας θα βρίσω
δεν
έχει τόση σημασία
ποιοι
διασκεδάσαν στην κηδεία.
Μου
’παν πως άκουσαν τον ήχο
γράψαν
και σύνθημα στον τοίχο.
Τι
με περίμενε δεν είδα.
Εδώ
κηδέψαν την ΕΛΠΙΔΑ.
--
ΔΕΝ
ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ Η ΑΠΑΤΗ
Στων
ανωνύμων το σωρό
σκάβουν
την πέτρα για νερό
στων
αφεντάδων τις συνάξεις
βγάζουν
φιρμάνια και διατάξεις
και
πού καιρός να καταλάβεις
τι
τους χρωστάς και τι θα λάβεις.
Στις
νυχτωμένες κορυφές
σβήνουν
οι ελπίδες οι κρυφές
κι’
ένα παράξενο αχνάρι
πάντα
το ίδιο το τροπάρι
μέσα
σε δρόμους και πλατείες
ψάχνει
για νέες ευκαιρίες.
Στους
κύκλους των υποκριτών
διαβάζουν
στίχους ποιητών
για
αγάπες κάτω απ’ το φεγγάρι
που
ανθίζουν πάνω στο χορτάρι
και
για κρυφά ραντεβουδάκια
σε
κάποιου πάρκου τα παγκάκια.
Σε
αυτό τον ξέφρενο χορό
πού
να ’βρεις χρώμα καθαρό!
Δεν
έχει τέλος η απάτη
που
μας καρφώνουνε στο μάτι
κι’
αυτοί που τάχα μας χαϊδεύουν
πισώπλατα
μας σημαδεύουν.
--
ΕΓΩ ΚΑΙ Η ΝΤΑΙΖΗ
Μια
μέρα γνώρισα τη Νταίζη
σ’
ένα μπαράκι πονηρό
καθήσαμε
σε ένα τραπέζι
μιλήσαμε
για τον καιρό.
Μελαχροινή
σαν το σκοτάδι
διαβολεμένο
θηλυκό
στο
σπίτι μου το ίδιο βράδυ
μου
’πε το πρώτο «σ’ αγαπώ».
Περάσαμε
ονειρεμένα
με
τα δωράκια επί σκηνής
«να
φέρεις κάτι και για μένα»
ξεθάρρεψε
ένας συγγενής.
Απόψε
μου ’φυγε η Νταίζη
μ’
ένα της φίλο παιδικό
μονάχος
μου σε ένα τραπέζι
μια
νέα Νταίζη αποζητώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου